Nie wiem, czy to obraz nieziemskiej aktorki, która już na zawsze w sercu pozostanie elfką, czy ten trzykrotny bit pałeczki perkusji, ale film Memoria od 1:00:37 rozpoczął w artystyczny sposób sprzedawać najpierw usłyszany jazz, następnie sam siebie. Widzę w nim mnie, albo chciałabym bardzo, tak właśnie siebie widzieć. Zakochać się, coś szepcze, zakochaj się i już wiesz, że na jednym odtworzeniu się nie skończy, że słowa po tym, a właściwie obraz jakby chciał uciec z głowy w postaci liter opisujący wyobraźnię słuchowo-wzrokową. Dostrzegasz zachwyt, tylko u jednej postaci, która stoi na przeciwko Ciebie z otwartymi ustami bo inaczej nie można się zachwycić. Do tego dochodzi eye-contact z gitarzystą i pozamiatane, nie dość, że film jest ograniczony w czasie, to niestety spodziewasz się, że za chwilę montażysta urwie scenę i przejdzie do następnej. Ale nie...
Zostawia i to z tego filmu, robi moje prywatne arcydzieło, do którego będę z namiętnością wracać.
W każdym razie od tego momentu już jesteście nią. Ten montażowy jednak trik, całkowicie zmienił obserwację całej filmowej koncepcji w naszej głowie.
Jeden Film dał tej aktorce przywilej opowiadania swojej historii pod hasłem: „follow me I’m Strange enough in this positive way to be your Master”.
Zachwycająco skomplikowana. W tym nie ma tajemnicy, w tym jest zagadka absolutnego szczęścia.
Spróbujcie po tej scenie zespołowego feelingu, wzmocnić tego ducha, kilkoma stronami o Wandzie Rutkiewicz przed kominkiem...
I już nic więcej nie trzeba.
Spróbujcie wyłączyć film, mimo, że ograniczony czasowo i kwotowo - po prostu musi zaczekać na odpowiednie warunki pogodowo-nastrojowe.
Czyli – nie tak szybko.
Gwarantuję, że prędzej, czy później zostanie obejrzany do końca.
No może jedno:
Żeby tak wcześnie nie wstawało bo w ciemności ten literaturowo-filmowy mix brzmi...
-pewnie metalową kulą.