To jeden z tych filmów, który każe pytać o to, nie o czym jest, ale czym jest. Nie wiem, dlaczego odbierałem go przez pryzmat doświadczenia bezsenności, które towarzyszy mi od dekad – w tym znaczeniu to znakomity pokaz tego, co może stwarzać nasza świadomość po kilku dobach bez upragnionego dla organizmu odpoczynku. Chciałoby się przyjrzeć bliżej udręczonej Swinton, ale tajski reżyser konsekwentnie trzyma ją z daleka, tu grają pełne plany i panoramy, a także dźwięki będące chyba osobnymi bohaterami. Trochę mi się to rozjeżdżało w scenie science fiction na końcu, ale być może był to dowcipny wentyl bezpieczeństwa jak z krzesłami blokującymi drzwi do kostnicy, coś w stylu Roya Anderssona, uśmiech pośród mrocznej monotonii i coraz bardziej odrealnionych obrazów. Paradoksalnie senna koncepcja może na serio uśpić, ale kto lubi długie ujęcia i ich nieoczywistość, będzie zachwycony. Dla koneserów slow cinema, lecz przede wszystkim dla cierpliwych. Nie podejmę się nawet przeczytania nazwiska reżysera, lecz cała ta mroczna kompilacja obrazów zostanie przeze mnie zapamiętana. Strach odwiedzać Kolumbię po seansie.