Dla mnie ten film to zwykłe urojenie reżysera, urojenie, które wytłumaczy tylko jemu podobny człowiek, pełen podobnych urojeń, jestem pewien tego, że większość osób, która obejrzała ten film, na pewno po seansie wyjdzie oszołomiona tym, że w tej transcendentalnej chujowiźnie czas dłużył się, rozciągał i torturował każdą przeciągniętą minutą, a chęć wydostania się w połowie seansu z sali kinowej toczyła nierówną walkę z obejrzeniem tego do końca, by móc potem z czystym sumieniem powiedzieć komuś :
"zaklinam Ciebie, jeżeli kochasz życie, są lepsze filmy do obejrzenia"
Mam wrażenie, że ten film to swoiste, wyrafinowane bestialstwo. Nie doszukujmy się sztuki w miejscach, gdzie jej nie ma, nie twórzmy wyjątkowych kategorii dla tego typu filmów, tylko dlatego, że w słownikach wyrazów obcych są takie wyrazy jak "transcendentny", "egzystencjalny" czy "metafizyczny".
Kinematografia jest tak piękną dziedziną sztuki, dlatego, że w dwóch godzinach można streścić historię świata, stworzyć postać, którego odbiorca pokocha albo znienawidzi, stworzyć coś, gdzie w człowieku, choć minimalnie drgną emocje, ale ten film to brutalne zaprzeczenie, tu nie ma nic, są dźwięki, obrazy, ale nie ma historii, nie ma emocji.
Tylko poczucie straconego czasu, którego nikt nie zwróci.