Ładnie napisane. Od siebie dodam kilka linijek. Warto zauważyć, że Dolan jest kompletnie niepoprawny politycznie, a teksty w stylu "Ty brudasie!" albo "Jak ci się żyje z naszych podatków?", nie przesadzam, nie przeszłyby w mainstreamie. W ogóle dialogi Xavier pisze wybitne. Zero sztuczności, co najwyżej dużo rozchwiania emocjonalnego, ale szczerego, co widać, jeśli jest dobrze zagrane.

Uważam, że "Matthias i Maxime" jest też filmem o różnicach pokoleniowych, z tym że Dolan nie skupia się na różnicy pomiędzy trzydziesto-, a pięćdziesięciolatkami, a pomiędzy dwudziesto-, a trzydziestolatkami. Co ciekawe, bo ta pierwsza jest już przerobiona milion razy, i pewnie dlatego reżyser postanowił oprzeć ją na wątku narkomanii. Naprawdę kapitalnie pokazał zestawienie dwóch światów. Ci, którzy jeszcze załapali się na coś więcej niż smartfony, "napaleni debile grający w kalambury", jak mówi w filmie koleżanka Maxima, są rozwarci pomiędzy tradycyjnym modelem na życie, a pójściem w poprzek. Mają zakorzenione staroświeckie spojrzenie, ale liznęli już nowoczesności, otwartości. Niektórzy cierpią też na syndrom "wiecznego" dziecka, ale wynikający bardziej z rezygnacji, słabych perspektyw, niż wygody i infantylności. No i wreszcie ci drudzy, czyli pokolenie 2000+. Bezczelni, odważni i pewnie siebie, nie znający "Dragon Ball Z", bo ich domowe kino kończy się na HBO Go. Przypomniało mi się, ze Maciej Stuhr opowiadał w podcaście FW, że reżyser kontynuacji "Sali samobójców" był zdziwiony, że ci młodzi ludzie mają problem zagrać kogoś bardzo proszącego o coś. Ktoś powiedziałby, nie bez racji, lamusiarze nie potrafiący pościelić rano łóżka, wręcz dziwadła, cudaki, które nie rozumieją, że były, są i będą tylko dwie płcie. Ale mają też w sobie to, co brakuje dziesięć lat starszym - lekkość w szukaniu inspiracji, brak wewnętrznych ograniczeń.

"Matthias i Maxime" to nie jest wybitna forma Xaviera Dolana, jak w "To tylko koniec świata", ale to forma bardzo, bardzo dobra. Powiedziałbym, że w jego filmografii nr trzy ex aequo z "Wyśnionymi miłościami". Dla samego twórcy to chyba ważny film, bo mam wrażenie, że tropy w stylu spokojniejsza ścieżka dźwiękowa, mogą naprowadzić nas na fakt, że to zamknięcie pewnej ery w jego karierze. Może to ostatnia kapryśna opowieść trzydziestolatka, który, jakkolwiek to zabrzmi, starzeje się. Kto wie, czy sztuka Xaviera Dolana jeszcze kiedyś taka będzie.

Przyznam, że rozchwianie głównych bohaterów uważam za wymuszone z racji tego, iż trudno mi uwierzyć w relacje głównych bohaterów która powstała od jednego pocałunku. Różnice pokoleniowe schodzą niestety na trzeci plan, dominuje za to naciągany wątek główny bohaterów szkoda, że za to nie rozwinięto relacji panujące w domu Maxima z jego matką to jedyny wątek, który mnie zainteresował. Pod względem technicyzm nie mogę nic zarzucić filmowi, ale to za mało, aby mógł go ocenić wyżej niż na cztery gwiazdki. Polecam natomiast wspominany "To tylko koniec świata" który według mnie zdecydowanie jest bardziej wielkowątkową produkcją pod względem fabuły.