nie ukrywam, że świeżo po seansie byłam dosyć rozdarta. z jednej strony - wizualna uczta, przepiękna muzyka, wspaniały klimat i mnóstwo kinowych nawiązań, które uwielbiam. z drugiej zaś - treściowa laurka dla dosyć papierowej postaci... to, czego nie znoszę, to sztampowość i banalność, a taki właśnie wydał mi się ,,Mank''.

nie mogłam jednak oprzeć się wrażeniu, że najnowszy film Davida Finchera to naprawdę personalne dzieło reżysera. mimo kultowości ,,Obywatela Kane'a'', nie mogłam zrozumieć, skąd taka fascynacja historią scenarzysty. czyżby David Fincher chciał ,,zdetronizować'' Orsona Wellesa? czy sukces ,,Obywatela Kane'a'' to zasługa Hermana J. Mankiewicza i to jemu należy się pamięć? nie wiem, ale zastanawiał mnie w tym wszystkim również scenarzysta ,,Manka''.

po napisach początkowych stwierdziłam, że Jack Fincher to brat albo syn Davida Finchera. jakież było moje zdziwienie, kiedy dowiedziałam się, że to ojciec, zmarły w 2003 roku. właśnie wtedy naszła mnie refleksja, że ,,Mank'' rzeczywiście jest personalnym dziełem reżysera. David Fincher zrealizował scenariusz ojca, napisany w 1993 roku.

odniosłam wrażenie, że David Fincher jest trochę jak Orson Welles, a Jack Fincher - Herman J. Mankiewicz. oczywiście, ,,Obywatel Kane'' to klasyk, ,,Mank'' - raczej nie, ale myśl o Fincherach trochę mnie... rozczuliła? syn zrealizował scenariusz swojego ojca - 27 lat po ujrzeniu pierwszego draftu i 17 lat po śmierci rodziciela.

co nie zmienia faktu, że Jack Fincher mógł napisać trochę lepszy scenariusz.