Gigantyczny i zupełnie niespodziewany ładunek emocjonalny, który czeka na rozbrojenie dosłownie do ostatniej minuty, w tym czasie wielokrotnie zwiększając swoją moc. Jeden z filmów, które nazywam 'jeden do jednego', bo opowiadają historię do bólu realistyczną.

Z dłużyznami, głęboko chowanymi uczuciami, szeroką skalą szarości bohaterów i w końcu błędami, które popełnić może każdy. Ale także z zimnym krajobrazem położonej na północ od Bostonu postkolonialnej mieściny Manchester-by-the-Sea. Miejsca, w którym ludzie pracują na morzu, by potem pić po lokalnych barach. Wszyscy się znają, mało kto wybiera się do koledżu, a większość nosi za duże kurtki i za szerokie spodnie (jak zresztą często w Stanach, czego w filmach jakoś nie widać).

Z takiego miejsca nie sposób uciec przed wspomnieniami. Dlatego opowieść z Manchesteru (nawet tu, po drugiej stronie oceanu) łatwo jest zrozumieć i łatwo się w niej odnaleźć. Najwyraźniej odnajduje się w niej także Casey Affleck. Niedoceniany brat Bena, który zazwyczaj jest na ekranie tak oszczędny w mimice, że do końca nie wiadomo czy jeszcze gra czy po prostu jest sobą. W Manchesterze robi niemal dokładnie to samo. Tyle, że w tym przypadku jego spokój doskonale przykrywa budujący emocje koszmar z przeszłości.

A tragiczna opowieść jest tak umiejętnie podszyta czarnym humorem, że rozdziela uwagę na dwa niezależne tory. Jeden, który pozwala świetnie się bawić w trakcie seansu i drugi, który odczuwamy znacznie intensywniej, gdy reżyser głębiej zagląda do głowy bohatera. Jeśli jeszcze się zastanawiacie - wciąż jest w kinach.