Jeżeli film jakiś jest to antyczeski, bo mówią tam po czesku. Ale książka była kontrowersyjna, bo tak akurat w oczywisty sposób chodziło o Polskę i wioski dookoła Łodzi.

Oprócz w kilku postaci, które mówią po niemiecku lub rosyjsku, to większość w tym filmie używa sztucznie stworzonego języka slovio (a nie czeskiego), będącym mieszanką wielu słowiańskich i tzw słowiańskim esperanto. Miałem okazje rozmawiać z reżyserem, na którym książka zrobiła duże wrażenie i od dawna chciał się podjąć adaptacji, choć miał świadomość, że Kosiński kłamał, iż jest autobiograficzna. Václav Marhoul chciał stworzyć coś o uniwersalnym i ponadczasowym znaczeniu. Bardzo mu zależało, aby ten film nie był odebrany jako przeciwko pewnej nacji, ale też bardzo chciał tę historię pokazać jako uniwersalną i przedstawiającą ludzką naturę niezależnie od narodowości, a nawet i czasów oraz jako przestrogę dla wszystkich przed nienawiścią i podziałami; do tego jako opis wpływu traumy na jednostkę, gdzie przez własne cierpienie staje się pozornie bardziej nieczuła na te innych.

To nie jest slovio. To jest język międzysłowiański. Slovio to esperantydą ze słowiańską leksyką, a w filmie używany jest język, który jest współczesną kontynuacją języka prasłowiańskiego.