Tak też mi się tak wydaje, że to tylko w książce a Jo tak jak Louisa May Alcott nigdy ni wyszła za mąż. To samo jest jak patrzy na książkę co świadczy o tym, że jej książka została wydana i ma do niej prawa. Ja wiem, że to jest bardziej współczesne, feministyczne, ale nie przepadam za zmianami zachodzącymi w adaptacjach wielkich dzieł literackich.

Też mi się tak wydaje. W ostatniej scenie, gdy powstaje jej książka, z twarzy bohaterki można dużo wyczytać. Nie wygląda na kobietę która wyszła za mąż, otworzyła szkołę i do tego wydała książkę. Raczej tych emocji nie wywołuje myśl o zmarłej siostrze, której dedykuje tą powieść. Scena ze szkołą jest zbyt cudowna i pokazana w ciepłych kolorach. Tak samo jak sceny z dzieciństwa, które są jej wyidealizowanymi wspomnieniami. Oprócz tego pod koniec filmu na jej dłoniach widoczne są plamy po atramencie. Które mogą symbolizować kompletne oddanie się pisarstwu.
Nie rozumiem też decyzji Pana Laurenca. Czemu ten dom darował Jo? Nie należał się on wnukowi i Amy? Może faktycznie było tak, że to Amy oprowadzała Jo po nowym domu?

Przepisany dom należał raczej do ciotki March. A co do Friedricha - był obecny w ostatniej scenie, ale tak jak piszecie - wszystko zostało ukazane w ciepłych kolorach, jak wspomnienie, więc może nie jest to rzeczywistość.

Dokładnie, dom należał do ciotki March. Jak wiemy, w książce Jo faktycznie otworzyła szkołę w posiadłości ciotki, jednak tutaj ostatnia scena - notabene ta scena to majstersztyk, jest przepiękna - poprowadzona jest w tej osi narracyjnej dedykowanej wspomnieniom, marzeniom. Scena u Pana Dashwooda i ostatnie sekwencje przedstawiające produkcję książki poprowadzone są osią narracyjną dedykowanej rzeczywistości, tak więc finalnie wydaje mi się, że Jo nie wyszła za mąż, a marzenie o szkole pozostało tylko marzeniem.

Po seansie odniosłam dokładnie takie samo wrażenie. Nie czytałam książki więc do tego nie potrafię się odnieść, ale gra aktorska była po prostu fenomenalna w końcówce. Bardzo subtelna ale na tyle wyraźna by wzbudzić we mnie wątpliwości co do tego bajkowego zakończenia.
Rozmowa Jo z redaktorem (pytanie o to, czy jej rodzina nie potrzebuje szybko pieniędzy) też nie koniecznie zbyt dosłowa ale wystarczająco zasugerowała że życie jest życiem i toczy sie osobno a powieści są po to, by je osłodzić ;)
Bardzo podobała mi się ta wizja zakończenia, ale niestety moje towarzyszki z kina zupełnie nie zinterpretowaly tego w ten sposób więc cieszę się że znalazłam taki wątek tutaj :)
Argumentem który chwilowo zmienił moją interpretację było to, że książka z czerwoną okładką na pikniku miała tytuł 'Małe kobietki' ale nie miałam okazji od tego czasu sprawdzić ponowne zakończenia.

Bardzo ciekawa uwaga z tą książką :) Jak tylko obejrzę film ponownie, będę uważnie śledzić zakończenie.

Dokładnie, mam takie samo wrażenie co do zakończenia, oglądałam je w napięciu, bo do końca nie wiedziałam jak potoczą się losy Jo (i w sumie nadal nie wiem XD). Bardzo ciekawa teoria z kolorystyką końcówki filmu, była zbyt bajkowa jak na rzeczywistość. Też miałam teorię, że Jo jest w tym filmie w pewien sposób przedstawieniem autorki prawdziwych Małych Kobietek (chociaż książkę czytałam baaardzo dawno temu, więc się do niej nie odniosę)

Ja mimo wszystko odnoszę wrażenie że Jo wyszła za mąż - mam nawet przeczucie ze była w ciąży w ostatnim ujęciu - zwróciliście uwagę na tę różową suknię - miała podwyższony stan, jakby bohaterka chciała ukryć brzuszek :)
Ja kolorystykę tej sceny interpretuję bajkowo, bo Jo ostatecznie znalazła złoty środek między marzeniami i dała radę założyć rodzinę oraz kontynuować swoje pisarstwo.

Dom dostała po ciotce Marchw spadku

Rzeczywiście zakończenie jest dość niejednoznaczne i to dobrze, każdy może sobie dopowiedzieć wersję która najbardziej mu odpowiada.
Moim zdaniem Jo nie wyszła za mąż, a końcówka jest takim "idealnym zakończeniem" jakiego pragnął wydawca i oczekiwało społeczeństwo. Moment z parasolką wydawał się bardzo teatralny, jakby nie był wydarzeniem rzeczywistym, a czymś wyreżyserowanym przez Jo.
Nie umiem powiedzieć co sądzą o ostatniej scenie. Chciałabym, żeby była to alternatywna wersja zakończenia (inna niż w książce), gdzie Jo zostaje pisarką, otwiera szkole i żyje na własną rękę otoczona ludźmi, więc mimo że nie ma męża nie jest samotna. Jednak w koncepcji filmu ta scena również wydaje się być tylko częścią książki napisanej przez Jo, a nie wydarzeniem z jej życia. Tak naprawdę, poza faktem że wydaje książkę, nie mamy pojęcia o dalszych losach Jo.