Zacznę od tego, że jakieś 12 lat temu miałem staż na oddziale psychiatrycznym w jednym z największych miast w Polsce. To co zobaczyłem w filmie jest niemal odzwierciedleniem tego jak wygląda życie codzienne na takim oddziale. Oczywiście był to oddział ogólny z nieagresywnymi pacjentami. Pierwsze co mi przyszło do głowy, to to , że w " leczeniu" psychiatrycznym niewiele się zmieniło. Akcja książki, jak i filmu rozgrywa się w latach 60-tych, czyli to już niemal 60 lat. Pacjenci rzeczywiście mają raz dziennie tzw. terapię grupową, z której nie wiele wynika, łykają tak samo leki w kubeczkach stojąc w kolejce, grają w karty, nie którzy są tam bo wysłał ich tam sąd, ale większość siedzi tam z własnej woli. Zabawne jest to, że była też tam taka lekarka, która zachowywała się niemal identycznie jak siostra Ratched. Gdzieś w komentarzach przeczytałem, że elektrowstrząsy to dziś prawdziwa rzadkość, a najpewniej stosowane są gdzieś w "dziekiej" Rosji. Otóż, te naście lat temu elektrowstrząsy były codziennością, stosowali je na pacjentach ze schizofrenią z pobudzeniem ruchowym, jak i na pacjentach z objawami ciężkiej depresji. Widziałem to na własne oczy, nie raz. Po takim "zabiegu" pacjent był "spokojniejszy", czytaj spał całą dobę ( i można było sobie dychnąć). A meritum tego wszystkiego jest to, że spędziwszy tam pół roku, nie zauważyłem choć jednego wyleczonego pacjenta. Myślę, że "metody" stosowane przez Maca mogłyby przynieść duże lepsze efekty w rzeczywistości, niż izolacja ludzi i podawanie im chemii. która nikt nie wie jak naprawdę działa na organizm. To trochę tak jakby pacjent "chciał" być chory a lekarze dzięki niemu mogli poczuć się potrzebni. Jeśli w psychiatrii przez 60 lat niemal nic się nie zmieniło to czy jest sens ciągnąć to dalej i udawać, że to działa? McMurphy według mnie był dużo zdrowszy od całego personelu owego szpitala, łącznie z ordynatorem i konsultantami. Był wolny, co nie podobało się ludziom zniewolonym ( a do takich zaliczam wszystkich, którzy mają kogokolwiek nad sobą). Tak sobie myślę, czy w dzisiejszych czasach można być całkiem wolnym i robić co mi się podoba? Oczywiście, że nie! Robić nie, ale myśleć jak wolny człowiek nikt mi nie zabroni.Największym wygranym przedstawionym w filmie jest według mnie "Wodzu". który pod wpływem nowego kolegi odkrył kim naprawdę jest. Myślę, też, że odebranie komuś życia w takiej sytuacji to największa odwaga i wyraz prawdziwej przyjaźni. Bo "życie" po lobotomii, nie jest już życiem, a wegetacją, zużywaniem całkiem dobrego tlenu. Przyszła mi do głowy pewna dygresja, że ludzie za bardzo boją się śmierci. Dla jednych myśl o śmierci powoduję większą motywację, inni są nią tak przerażeni, że z całych sił ją wypierają ze swoich myśli. Mnisi buddyjscy często kontemplują o śmierci, co powoduję, że nijako ją okiełznują. Ja osobiście, uważam, że śmierć jest częścią życia, częścią samsary, jest szansą na coś nowego, a może nawet nie istnieje. Jesteśmy na początku poznania, mało wiemy o sobie, o swoich organizmach, o prawdziwym Bogu, czy kosmosie. Ego codziennie utwierdza nas w przekonaniu, że jesteśmy władcami świata, paradoksem jest to, że rzeczywiście bylibyśmy nimi, gdyby nie nasze ego właśnie.
Wracając do przeszłości, bo odbiegłem znacznie z tematem, to zrezygnowałem z "kariery" jakiegokolwiek lekarza, bo nie spotkałem w tym środowisku ludzi bez manii wielkości, ludzi potrafiącym myśleć samodzielnie, za to spotkałem dużo znieczulicy, hipokryzji, skupianiu się na drobiazgach i przeoczeniu zupełnie całości , ślepemu podążaniu za jakimś swoim guru. Aha, a co by było gdyby lekarze wszystkich uzdrowili? Byliby bez pieniędzy i bez możliwości zostania kimś z wygodnym fotelem. Wolą skupiać się na objawach niż przyczynie, leczą objawowo a nie holistycznie, dzięki czemu zarabiają też nie małe pieniądze od koncernów farmaceutycznych ( to też widziałem, aż za nadto często). Nie Ty jesteś ważny człowiek, liczy się ego, które pragnię, chcę i musi. Pozdrawiam.
Ps. nie liczę, że mnie ktoś zrozumie, pisałem to co widziałem, przeżyłem i o osobistych konkluzjach wyniesionych z tych doświadczeń. Oczywiście, to mała część moich konkluzji na temat formy dzisiejszego tzw. społeczeństwa. Jak ktoś patrzy na świat podobnie, to bardzo chętnie poznam. Natomiast nigdy nie uczestniczę w rozmowach, które mają wydźwięk prześmiewczy, przedstawiające jedyny słuszny koncept itd. Pozdrawiam. Sławek.