Duet Cattet&Forzani używa tu podobnych środków wyrazu co w przypadku "Amer". Znów korzystając z stylistyki włoskich horrorów opowiadają o odkrywaniu seksualności. Jednak mimo wielu podobieństw, więcej tu klaustrofobii, nie ma już podziału na części, interpretacja zdaje się trudniejsza. To wszystko sprawia, iż wcale nie mam poczucia jakbym obcował drugi raz z tym samym, a odkrywał zupełnie nową tajemnicę.

"L'étrange couleur des larmes de ton corps" może poróżnić ludzi o ograniczonym guście, ale jeśli ktoś jest otwarty na eksperymenty chętnie przeżyje ten festiwal ostrych narzędzi, waginalnych kształtów i mrocznych pomieszczeń. Pełno tu nawiązań do klasyki, świetnych metafor, świeżych pomysłów (seks z użyciem szkła, pętle czasowe)... Strona wizualna zapiera dech w piersiach. Nie chcę by pisanie tego komentarza zamieniło się w wyliczankę zalet, ale trudno inaczej polecić ten film.

Znów mogę mieć pretensję do Cattet i Forzaniego jedynie przez wzgląd na wykorzystanie muzyki z innych filmów. Wygląda na to, iż to aktualnie ich stały sposób doboru ścieżki dźwiękowej. Szkoda, bo klasyczne kompozycje mają swój klimat, lecz nie zawsze korespondują z formą, która mimo, że sięga do lat 70 ma pewne znamiona nowoczesności. Tak też mogłoby być z muzyką: wystarczyłoby ją wystylizować na retro.

Większych zastrzeżeń nie mam. To prawie arcydzieło.