Tematem tego niezwykłego, impresyjnego, poetyckiego i poniekąd dekadenckiego filmu jest ludzka potrzeba obcowania ze sztuką, która rodzi się z naturalnej tęsknoty za pięknem, z chęci wzniesienia się ponad otaczającą rzeczywistość. Główny bohater filmu to bogaty koneser i kolekcjoner dzieł sztuki, który, kontemplując piękno i starając się pojąć jego sens, jednocześnie nie jest w stanie posiąść kobiety, ponieważ jej ciało jest dla niego także dziełem sztuki.

Charles Brenner, samotny mężczyzna koło pięćdziesiątki, spędza życie głównie na kontemplowaniu piękna - gromadzi dzieła sztuki i ciekawe przedmioty, a codziennie kupowane kwiaty sam układa w bukiety. Raz w tygodniu odwiedza go też modelka Liza, która przy dźwiękach muzyki rozbiera się na jego oczach. Hermetyczny świat potrzeb Charlesa nieoczekiwanie znajduje zrozumienie w jej oczach. Dziewczyna odwiedza go coraz częściej, także po to by porozmawiać, pozostając jednocześnie w związku z awangardowym artystą Davidem. Kiedy wybuchowy i będący stale bez grosza kochanek traktuje ją coraz brutalniej - między mężczyznami dochodzi do konfrontacji. Różni ich nie tylko wiek, temperament i charakter, ale także koncepcja sztuki, która towarzyszy ich życiu...
Oryginalny i kameralny film Paula Coxa, mimo zachowania reguł dramaturgicznych, sprawia wrażenie filmu impresyjnego, będącego serią wrażeń zanotowanych kamerą, w których - dźwięk, obraz, kompozycje kadru i sekwencji tworzą harmonijną całość. Swoisty hołd złożony sztuce.

Człowiekiem kwiatów jest Charles Bremer; mieszka samotnie w luksusowej willi, otacza się kwiatami, obrazami, słucha muzyki. Ten kawaler i - jak wynika z introspekcji - maminsynek, ma szczególną słabość: łaknie doznań miłosnych, ale doznań platonicznych. Wynajmuje modelkę, która przy dźwiękach "Łucji z Lammermooru" wykonuje striptiz - to mu wystarcza w jego życiu estety-samotnika. Modelką jest Lisa, kochanka Davida, malarza, który uprawia malarstwo abstrakcyjne, nie mające wzięcia u klientów. Sytuacja powoli się komplikuje.