Na forum pojawia się sporo mieszanych opinii i patrząc na te negatywne, potrafię wyobrazić sobie skąd się biorą. Nie każdy widz szuka w filmie tego samego i nie da się ukryć, że większość liczy raczej przede wszystkim na fabułę i dobrze zbudowane postacie. I tutaj może pojawić się zawód, bo w Kurierze Francuskim tak naprawdę wcale nie o to chodzi. Cała produkcja to tak naprawdę gazeta (chociaż fikcyjna) przeniesiona na ekran, zarówno w całej formie, jak i scenariuszu. Oglądamy go tak jakbyśmy czytali artykuły na łamach czasopisma, bez zagłębiania się w ich historię i bohaterów, w szybkim tempie, kończąc czytać jeden zaczynamy kolejny. Nawet kolumna turystyczna z Owenem Wilsonem na rowerze poddaje się tej gazetowej koncepcji, to bardziej kącik niż artykuł, dlatego pojawia się na krótko i przelotem, chociaż moim zdaniem ma ogromny urok, dla mnie nawet większy niż główne akty filmu. I właśnie do tego można sprowadzić cały film, to nie historia o ludziach (chociaż składa ukłon w kierunku dziennikarzy), tylko kawałek papieru przeniesiony na ekran, z niewielkim dodatkiem w formie przedstawienia samej gazety i jej pracowników. Tak jak czytając periodyk nie dowiadujemy się o autorach artykułu nic poza tym, co możemy znaleźć w samym tekście, tak tutaj kolejnych dziennikarzy widzimy w większości tylko przez pryzmat piśmienniczy. Dla mnie film jest ciekawy i niezwykle dobrze przemyślany w swojej formie, na której się skupia i zachęcam wszystkich, żeby oglądali go, mając w pamięci uwagę, że o to właśnie tutaj chodzi. Na pewno w ten sposób zyska w oczach widza więcej, niż gdy podchodzimy do niego w poszukiwaniu historii. Mnie się podobał, jak z resztą ogół twórczości Andersona.