Jednej nocy w Berlinie kilkoro ludzi szuka miłości, ciepła i bliskości. Para bezdomnych marzy, by w ludzkich warunkach, w łóżku z czystą pościelą spędzić noc, biznesman pomaga czarnoskóremu chłopcu, który znalazł się zupełnie sam na lotnisku w obcym mieście, Johen próbuje zaprzyjaźnić się z młodą prostytutką. Wszystko to dzieje się na tle przyjazdu do Niemiec papieża. Nikogo to jednak nie interesuje, dla tych zwykłych ludzi papież jest tylko papierową postacią błogosławiącą wiernych podniesioną ręką , a ci ludzie szukają prawdziwego, emocjonalnego kontaktu z drugim człowiekiem. Ten film w doskonały sposób pokazuje jak daleko od ludzi jest kościół, jak jest obojętny na ich potrzeby. Osobny obraz stanowi tu grupa punków, młodych anarchistów, którzy w bardzo wymownej scenie końcowej palą samochód ukradziony biznesmanowi, manifestując tym samym swoją niechęć do tego systemu. Jednak widok płonącego samochodu nie napawa żadnego z nich entuzjazmem, a wręcz przeciwnie, staje się przyczynkiem do zrozumienia głupoty destrukcji.