Powrót Sidneya Lumeta do tematyki podjętej wcześniej w Serpico, a więc
korupcja w policji i walka z nią. Przyznam że oglądając ten film przed kilku
laty, zupełnie go nie doceniłem, odebrałem go jako nieudana powtórka z rozrywki.
Tymczasem dziś w pełni się nim zachwycam i bez żadnych wątpliwości stawiam
go wyżej niż Serpico. Serpico to ślepy idealista, nigdy nie wziął łapówki,
bo brzydzi się tym, jest czysty jak łza - ostatni sprawiedliwy w skorumpowanym
wydziale. Ciello, bohater Prince Of The City, zdecydowanie nie jest niewiniątkiem,
branie łapówek, wymuszanie, kradzież prochów by opłacić swoich informatorów
- nic z tego nie jest mu obce. Ale decyduje się zeznawać przeciwko swoim kolegom.
Jako miłośnik French Connection, Dirty Harry, Narc, Training Day, czy To Live And
Die in L.A., lubię w filmach gliniarzy którzy nie grają czysto, i taki właśnie jest
Ciello, i choć by dlatego stawiam ten film ponad Serpico. Nie do końca jasne są
dla mnie powody dla których Ciello decyduje się zeznawać przeciwko swoim
kolegom, jest tu mowa o jego poczuciu winy, o potrzebie rozgrzeszenia, ale biorąc
pod uwagę fakt, ile w trakcie śledztwa wyszło na jaw jego mniejszych i wiekszych
przewinięć, kłamstw popełnionych pod przysięgą... może po prostu chciał ratować
własną skórę?