Pełnometrażowy debiut Antonioniego to film, który mimo upływu lat ogląda się z niezwykłym zainteresowaniem. Historia zaczyna się niemal jak amerykańskie kino noir. Detektyw dostaje zlecenie, aby zbadać tajemniczą przeszłość żony milionera. Bogaty mąż obawia się, że żona wyszła za niego tylko dla pieniędzy. Po siedmiu latach małżeństwa nadal nic o niej nie wie i obawia się, że jest zdradzany. Detektyw wyrusza do rodzinnego miasta kobiety i tam próbuje się czegoś o niej dowiedzieć.

Choć Kronika pewnej miłości na pewno nie jest arcydziełem, to warto się z nią zapoznać. Widać w tym filmie rękę mistrza - wnikliwą obserwację psychologiczną bohaterów, powolną narrację, długie ujęcia z montażem wewnątrzkadrowym i zakończenie, które trudno nazwać optymistycznie nastrajającym. Czuć w tym filmie to, co rozwinie się z pewnością w późniejszej twórczości Antonioniego - niemożność porozumienia między ludźmi. Drogi Paoli (zachwycającej swoją urodą) i Guida od samego początku miały się nigdy nie zejść. On był zaręczony z jej przyjaciółką. Na szczęście dla nich (o ironio!) Giovanna ginie. Choć nie przyczynili się do śmierci, to mogli jej zapobiec. Nie zrobili tego, aby zyskać szczęście. Tak się jednak nie stało. Poczucie winy ciążyło nad nimi. Guido musiał jechać na wojnę, Paola chcąc zerwać z przeszłością i wyrwać się z prowincjonalnego miasteczka bierze ślub z milionerem, którego nie jest w stanie pokochać i z którym nigdy nie będzie szczęśliwa, bo drogie suknie i szybkie samochody nie mogą zastąpić prawdziwej miłości.

Ciekawe jest to, że romans Guida i Paoli odżywa dzięki mężowi dziewczyny. Gdyby nie detektyw, którego ten wynajął, nie doszłoby zapewne do spotkania dwójki kochanków. To obawy, które zrodziła u młodzieńca wizyta detektywa w rodzinnym miasteczku bohaterów - Ferrarze, sprawiły, że spróbował on spotkać się z Paolą. Zresztą działania wszystkich osób w filmie Antonioniego przynoszą efekty odwrotne do zamierzonych. Śmierć Giovanny nie daje kochankom wymarzonego szczęścia, ślub Paoli nie pozwala zapomnieć o przeszłości. Gdy historia miłosna rodzi się na nowo, kochankowie znów nie mogą być razem. Planowane przez nich morderstwo świadczy jednoznacznie o ich kręgosłupie moralnym. Do morderstwa nie dochodzi, jednak to nie usprawiedliwia kochanków. Mają poczucie, że to oni są winni śmierci Fontany. To kolejna śmierć, do której się nie przyczynili, ale której bardzo chcieli. Ta chęć miała za podstawę marzenia o wspólnym życiu. Próbowali walczyć o swoją miłość za wszelką cenę, po trupach (dwóch). Jednak trupy te postawiły pod znakiem zapytania uczucie, które ich łączyło. Czy kiedykolwiek istniało? Czy też związek Paoli i Guida od zawsze był jedynie mieszanką niespełnienia, rozgoryczenia i tęsknoty za lepszym życiem? Trudno powiedzieć, jednak zakończenie filmu zdaje się wyjaśniać przynajmniej jedną sprawę - jeżeli nawet miłość była, to po takich zajściach nie ma już szans na jej realizację.