Film jest piękny, trochę zbyt powolny. Chociaż to pewnie moja wina go włączyłem go sobie kiedyś przy okazji i nie byłem gotowy na pełne skupienie. Mimo tej powolności jest kilka momentów kiedy mocno stresuje i porusza. Przede wszystkim w czasie konfliktu sąsiedzkiego, kiedy z bohaterki bije ból wynikający z poczucia żalu i bezradności.

W zasadzie wszystkie sceny sprawiają wrażenie pokazywania prawdy o życiu bohaterów. Tak jakby kamera i ekipa stały z boku, a życie toczyło się normalnie. Co dla filmu dokumentalnego jest plusem. Skutkiem tego jest też ta lekka nudnawość. Generalnie życie nie jest zbyt ciekawe.

Chociaż dominującym nastrojem filmu jest smutek, to są też jaśniejsze momenty. Głównie w scenach pokazujących relacje Pszczelarki z jej pszczołami, i generalnie z naturą. Widać, że pomimo wielkiej samotności i biedy, to jest ten aspekt jej życia, który przynosi jej radość.