Pięciu przyjaciół z maczetami, mają tylko siebie nawzajem. Jeden z nich dowiaduje się, że ma w ręku papier pozwalający mu odebrać ziemię, którą rząd odebrał jego babci dawno temu. Teraz rząd zwraca ziemię, więc bohater w to wierzy i razem z przyjaciółmi rusza w podróż, aby znaleźć swoje miejsce na tym świecie, gdzie nikt nie będzie ich prześladować, bić, gardzić nimi... Tak zaczyna się ta opowieść, często skupiona na dostarczeniu momentu, niż popchnięciu historii dalej. Wrażenia z tych momentów mają różny ładunek, niektóre dezorientują, inne zachwycają - jak zjazd rowerami, gdy część bohaterów stoi na dachu ciężarówki, a reszta kładzie się na jednośladach i pruje w dół. To może być mój ulubiony moment roku!

Film wydaje się wciąż i wciąż nawiązywać do wydarzeń i historii, o których nie mam pojęcia. Dlatego dla mnie np. scena pożaru na stacji paliwowej jest tylko nierealnym symbolem buntu, ale jednocześnie wyobrażam sobie, że coś takiego miało miejsce. I reżyser do tego nawiązuje, tylko mnie brakuje kontekstu. Zważywszy na inspirowanie się twórczością Theo Angelopoulosa (na końcu jest dedykacja dla niego, jakby sami "Królowie..." nie byli tego wystarczającym dowodem), który w każdym filmie mieścił współczesną historię Grecji i nie informował o tym odbiorcy, to takie założenie ma sensowne podstawy.

Gorzej, gdy widz będzie chciał zrozumieć emocjonalny stosunek otoczenia wobec bohaterów, jak często obcy ludzie reagowali na nich agresją. U Greka bohaterowie byli neutralnymi obserwatorami, co bardziej pasowało do konwencji. Koniec końców - film się broni, dostarczając magicznej i brutalnej podróży przez Kolumbię u boku ludzi, którzy coraz bardziej i bardziej nie wierzą, że gdzieś jest miejsce dla nich.