"Koniec z Hollywood" jest kolejnym filmem mistrza komedii obyczajowej Wody`ego Allena. Opowiada o perypetiach niegdyś znanego i szanowanego reżysera filmowego Vala Waxmana, który dzisiaj musi zadowolić się funkcją twórcy tandetnych reklamówek telewizyjnych. Każda okazja do wyreżyserowania znowu filmu fabularnego jest dla niego łykiem ożywczej wody na pustyni twórczej i finansowej beznadziei. Niespodziewanie pod wpływem rekomendacji byłej żony Waxman dostaje szansę. Ma wyreżyserować film którego producentem jest mężczyzna który przed laty ukradł mu żonę. Wszystko idzie dobrze do momentu kiedy bohater niespodziewanie traci wzrok. Taki jest punkt wyjścia dla tej niesłychanie zabawnej komedii, podbudowanej szeregiem obserwacji dotyczących specyfiki pracy w Hollywood i relacji damsko - męskich.

Jest to jeden z tych bardziej zabawnych niż dramatycznych filmów Allena. Komizm jest budowany przede wszystkim przez niesłychaną ilość zabawnych dialogów. Szczególnie rozmowy Waxmana z jego byłą żoną ujawniają w całej krasie jego zdolności do wygłaszania ciętych ripost i absurdalnych teorii.
Myślę że okazję dla wielu zabawnych sytuacji stwarza w filmie głównie sam podstawowy pomysł, tzn. utrata wzroku przez reżysera i kręcenia przez niego w tej sytuacji filmu. Takie ustawienie fabuły dodając do tego charakter głównego bohatera który jest postacią typowo allenowskiego neurotyka i nieudacznika mającego problemy z kobietami jest bardzo trafione. W centrum akcji znajduje się postać Vala Waxmana będąca alter ego Wody`ego Allena, odgrywana w sposób bardzo zabawny, ekspresyjny i przekonujący. To on skupia na sobie bezgranicznie większość uwagi widza, wydaje się że pozostali bohaterowie istnieją po to aby mógł się w nich przeglądać.

Przychodzi mi na myśl świetny film "Zapach kobiety" w którym to Al Pacino bardzo przekonującą odegrał role niewidomego pułkownika z problemami, w filmie "Koniec z Hollywood" mamy niewidomego w wersji komediowej, w dodatku niewidomego z powodów psychicznej paranoi która sama mija po ukończeniu zdjęć do filmu.

Jak to bywa u Allena na pierwszy plan wysuwają się problemy w relacjach damsko-męskich. Okazuję się że Waxman pomimo urazu jaki czuję do byłej żony, cały czas ma nadzieję na jej powrót. Kobieta początkowo traktująca pracę z nim wyłącznie w kategoriach zawodowych, postawiona w dziwacznej sytuacji stopniowo zmienia swoje nastawienie. Wspólna praca na planie staje się dla nich okazją do przypomnienia sobie przeszłości i zrewidowania teraźniejszości.
Środowisko filmowców w fabryce snów począwszy do grubych ryb a skończywszy na tłumaczach na planie zostało sportretowane w wyjątkowo złośliwy sposób który można uznać za zdystansowanie się od nastawionego głownie na zysk przemysłu filmowego. Zresztą Allen zawsze jak mi się wydaje był obok Hollywood, dystans do komercyjnego sukcesu i dystans do samego siebie przebija z większości jego filmów.

Całość zrealizowana jest z przymrużeniem oka i zdecydowanie bliżej jej do takich filmów jak "Scoop - Gorący temat" czy "Przejrzeć Harryego" z których szczególnie ten drugi to już klasyk jeśli idzie o kategorię komedia teatru absurdu, niż do "Vicky Christina Barcelona", również komedię ale fabularnie w bardziej realistycznej konwencji. Jeśli ktoś ma ochotę na dynamiczny, bezpretensjonalny film skrzący się od zabawnych sytuacji bezapelacyjnie powinien obejrzeć.