Powrót do post-hipisowskich lat 70. Nieudany, w moim odczuciu. Grupa ludzi w średnim wieku, o różnych poglądach i statusach społecznych, decyduje się zamieszkać wspólnie w wilii, tworząc swoistą komunę.
Film Vinterberga, odpowiedzialnego m.in. za udane "Festen" i "Polowanie", w zamierzeniu zapewne miał być tragikomicznym rozliczeniem z buntowniczymi ideałami epoki, wyszło z tego jednak ślamazarne, rozkapryszone filmidło dla nie-wiadomo-kogo. Winić za ów stan rzeczy należy przede wszystkim duet scenarzystów, którzy sięgając po znajome klisze, nie są w stanie stworzyć galerii wyrazistych postaci, ani nadać historii stosownego tempa.
Temperatura całej opowieści jest letnia, elementy komiczne nie są w stanie wybrzmieć z należytą siłą w natłoku sztucznych problemów, wymiar dramatyczny zaś w najlepszym przypadku nadaje się na wzruszenie ramion. Wbrew zapowiedziom, na pierwszym planie mamy nie barwną zbiorowość, a mdły trójkąt miłosny, w którym żaden z bohaterów nie jest w stanie zdobyć sympatii, czy nawet zainteresowania widza. Jest więc podstarzała prezenterka telewizyjna, która marzy o życiu w wielkiej wspólnocie i dla tej idei jest gotowa poświęcić zarówno własne szczście, jak i najbliższą rodzinę, jest zdradzający mąż, o którym wiemy jedynie tyle, że to skryty tyran i męska świnia oraz zadurzoną w nim studentkę, o której... w zasadzie nic nie wiemy. Niewiele również wiadomo na temat pozostałych postaci: niektóre z nich mają jakiś potencjał, ale traktowane są przez reżysera z lekceważeniem.
Na koniec nie jesteśmy już za bardzo pewni, jaki też morał mógłby z tej starczej maskarady wynikać i w zasadzie... kompletnie nas to nie wzrusza. Grunt, że blisko dwugodzinny seans z cyklu "okruchy życia" dobiegł końca. Wymęczone, płaskie, pozbawione polotu, zwyczajnie nieciekawe.