Z początku czułam się zawiedziona. spodziewałam się czegoś znacznie lepszego. Film zawiera kilka słabych scen. Jedna z nich to scena pierwszego pocałunku Erica ze studentką...żadnej chemii, fascynacji, uczucie nie wiadomo skąd. Kolejna to rozmowa Erica z żoną o kochance...ja rozumiem podejście żony, myślała, że mają na tylko dojrzały związek, że to tylko ciężka chwila do przetrzymania...ale nie było takiego typowo ludzkiego odruchu...zdziwienia, pytania: dlaczego ? Ja wiem, nie miała żalu do nikogo. Rozumiała potrzeby i fascynację męża, ponieważ był jej nie tylko partnerem ale i przyjacielem...i to chyba te dwie rolę się w niej kłóciły i powodowały rozchwianie.

Godne pochwały było stadium wyniszczenia człowieka. Jak sponiewieranie psychiczne prowadzi do degeneracji fizycznej i społecznych upokorzeń. Jedynie odbicie się od dna (jakim była- jak dla mnie zdrada dziecka), pozwoliła wrócić do lepszej formy psychicznej i podjęciu sensownych kroków. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że kobieta zdradzona stała się ofiara po całości. Założycielka rodziny i komuny, w wyniku zdrady męża straciła zarówno partnera, rodzinę, pracę i przyjaciół. Do tego pozycję społeczną i zdrowie psychiczne. Nie była niczemu winna a straciła dosłownie wszystko. Kolektyw z początku po jej stronie, zmieniła taktykę w momencie zagrożenia jej rozpadu. I tu z jednej strony wychodzi jej dwulicowość a z drugiej niczym organizm żywy, wykazała najwyższy stopień troski o przetrwanie całości. Jeśli w obronie jednego członka mieli utracić całą strukturę, woleli pozbyć się jednego by uchronić całości. Nawet kosztem złamania zasady równości. Umarł król, niech żyje król. Stare szybko zostało załatane przez nowe.

Filmu nie mogę ocenić bardzo wysoko, ponieważ w wielu aspektach kulał, mimo wszystko jednak mocno siedzi mi w głowie. Powoduje analizę każdej z postaci a także komuny jako całości, ich zachowania i wyborów.