a propos zarzut braku oryginalności - ten, przyznam, dziwi mnie najbardziej, bo większość zawartych tu przekroczek zasadza się na dwóch przesunięciach których nie tylko w pierwszym Boracie, ale w ogóle u sachy nie było nigdy: na działaniu w duecie (córka, dotychmiast sacha zawsze działał solo) oraz na przebierankach iście schizofrenicznych (sacha który gra borata grającego borata który gra inne postacie!). to zostało oczywiście wymuszone sytuacją, borat stał się osobą rozpoznawalną, ale dość zmyślnie to ograniczenie ominięto.

a propos powierzchowności - Borat to nie analiza socjologiczna ani rozprawa naukowa, rozpatrywany wyłącznie w kontekście politycznym (a nadal będę się upierał, że to zaledwie 50% filmu, pozostałe akcje, spotkanie feministek, klinika aborcyjna, klinika chirurgiczna, synagoga, tańce towarzyskie, zasady bon-ton i savoir-vivre, moda, zwane kołczerstwo i influencerstwo przynależą do zupełnie innego niż polityczny porządku wszechrzeczy) będzie li tylko rodzajem komediowego protest songu, a taki z założenia operuje prostą emocją, wściekłości i wrzasku pełną, krzykiem, nieraz skrótem - proste acz dosadne gesty: mina ewidentnie kłamiącego polityka któremu borat przebrany za trumpa przynosi w ofierze dziewczynę na wiecu, rączka innego sięgająca do rozporka w trakcie wywiadu z dziewczyną kiedy myśli nikt nie patrzy, bezrefleksyjne masy domagające się ucięcia łbów dziennikarzom (normalnie, po saudyjsku!) albo wstrzyknięcia wirusa z wuhan przeciwnikom politycznym na proteście antylockdownowym - wystarczą. najlepszy dowód - ilu jest laureatów nagrody nobla pośród naukowców? otóż są ich dziesiątki! a ilu jest laureatów nagrody nobla pośród autorów protest songów? zaledwie jeden!

a propos nowych realiów, że niby borat nie wytrzymuje porównania z nimi - próżno kłuć borata w oko standuperami i jutuberami, każdy może sobie gadać do rury w takiej lub innej formie, to było, jest i będzie, tymczasem 16 lat temu sacha miał jaja by robić rzeczy których nikt nigdy nie robił i po 16 latach wciąż nikt nie robi. każdy może oskarżyć każdego, powiedzieć można wszystko, dookolne rozplenienie stwarzających złudne poczucie wtajemniczenia teorii spiskowych jest tego najlepszym przykładem.. sacha robi coś więcej, wychodzi ponad słowo, przynosi materiały dowodowe (normalnie, po godardowsku!), obnaża głupotę, zdziera maski, zagląda pod czaszki, zbija z tropu i wytrąca z ról, mistrzowsko demaskuje więźniów własnego wizerunku i to - właśnie obecnie, właśnie w dobie chorobliwego kształtowania owego wizerunku w mediach społecznościowych, gdzie każdy ma swoje wymarzone zochłapione piętnaście minut sławy (normalnie, po warholowsku!) - okazuje się bardziej aktualne niźli kiedykolwiek wcześniej.