Film bardzo działa na zmysły. Obraz jest plastyczny, barwy nasycone. Doskonale współgra z
nim muzyka - czysta, organiczna. Nie służy ona wyłącznie za ilustrację, ale współtworzy język
opowieści, posiadający swoisty rytm. Postaci są świetnie naszkicowane i wyraziste.
Scenografia i charakteryzacja wysmakowane momentami niemal do przesady.

Trudno redukować "Moonlight Kingdom" do fabuły, bo sama historia nie jest tutaj najbardziej
istotna. Od sekwencji zdarzeń bardziej liczy się symboliczna czy uniwersalna wymowa
poszczególnych scen, dopracowane detale i bogactwo odniesień. To nie jest film
jednokierunkowy. Działa raczej jak soczewka, w której zbiera się wiele znanych skądinąd
wątków, czy dobrze zadomowionych w kulturze motywów, a także bohaterów z właściwymi im
pragnieniami, oczekiwaniami i dążeniami. Na wymowę kreacji aktorskich składają się
wcześniejsze role i sceniczny wizerunek zatrudnionych gwiazd, dodając kolejną warstwę
sensu.

W tym filmie dorośli są groteskowi, ale nie odrealnieni. Tak samo jak dzieci mają swoje
przebrania i zabawy. Bawią się w autorytety, przywódców, nadzorców i opiekunów, a wreszcie
w kochanków, ale inicjatywa, przewaga, jest po stronie młodych. To oni, choć siłą rzeczy w
swojej bezkompromisowości bardziej pretensjonalni, są ostatecznie wierni sobie.

Tak właśnie robi się kino lekkie i wdzięczne w odbiorze, a jednocześnie głębokie i poruszające.