"Przerost formy nad treścią" jest określeniem szkodliwym. Przynajmniej w odniesieniu do kina. Parafrazując zakłada ono, że treść jest ważniejsza od formy, a przynajmniej, że treść jest uzasadnieniem formy. W ten sposób negujemy prostym zabiegiem dokonania wielu wielkich reżyserów, którzy nie chcieli iść na skróty i powielać bezpiecznych schematów. Zasadniczo możemy podzielić filmy na takie, które mają po prostu opowiedzieć ciekawą historię i na takie, w których fabuła jest tylko pretekstem do eksperymentowania z tworzywem. Oczywiście nie twierdzę, że w tej pierwszej kategorii nie znajdziemy dzieł wybitnych. Pytanie tylko, jak miałaby się rozwijać kinematografia i jak wyglądałyby dzisiejsze filmy gdyby nie przedstawiciele tego drugiego podejścia. Ponadto, moim zdaniem, forma sama w sobie może być na tyle wartościowa, że film można określić mianem arcydzieła, niezależnie od tego w jaki sposób byłaby prowadzona fabuła. Nie stawiam tu przedwczesnej tezy, że Wes Anderson jest wizjonerem, który zmieni wizerunek kina, ale uważam, że Moonrise Kingdom to po z pewnością wizualna i dźwiękowa perełka, dopracowana w każdym najdrobniejszym szczególe, kadrze, czy geście. Widać w tym filmie niesamowitą pasję, może nawet zahaczającą o pedantyzm, ale niezależnie od tego robiącą, przynajmniej na mnie, ogromne wrażenie. Niektórzy się nudzili, ja natomiast nie mogłem oderwać wzroku od ekranu. Swoją drogą Anderson nie samą formą karmi widza. Oddaje wspaniale tęsknotę za dzieciństwem i utraconymi przez rozwój technologiczny czasami. A do tego wszystkiego na deser świetni aktorzy. Ja nic więcej do 10 nie potrzebuję. Nie każdy wielki film musi dotyczyć wielkich historii