Niezrozumiałeś

nie (spacja) rozumiem co jest tutaj do rozumienia. Sugerujesz, że ten film posiada jakieś ukryte dno? Nie zauważyłem tego.

gimbus nie zauważy dobrego filmu nawet gdy usiądzie mu na twarzy.

Bo to produkcja Wesa Andesona. On robi naprawdę coś dziwnego z filmami. Z jednej strony fabuła, która nie jest jakaś nadzwyczajna. Z drugiej tak prowadzi narracje, doprawione odpowiednimi dialogami i klimatem, że nie mamy typowego filmu amerykańskiego. Rozumiem, że całkowicie Ci nie leży jego styl. Mnie akurat bardzo ujmuje.

Tutaj się zgodzę - w tym filmie wszystko jest super - gra aktorska, dialogi, obsada. Ale fabuła mnie razi po oczach tak, że film oglądałam na 5 razy.

Od kiedy to fabuła gra jaką kol wiek rolę u Andersona? Rozumiem, że możesz nie znać innych jego filmów ale u Andersona jak u małej ilości reżyserów czuć radość kręcenia filmów. Nie od dziś nazywany jest najlepszym udergroundowym reżyserem w stanach. Chociaż nakręcił już tyle filmów, że powoli zaczyna być znany z nazwiska jako ten reżyser co kręci dobre(trudne( różne definicje) ) filmy ale nic nie oglądałem a tylko słyszałem o nim. Tak czy inaczej jednak interesuje mnie co Cię razi w fabule?

Ja również słyszałam, ale rzeczywiście, żaden jego film wcześniej nie wpadł mi w łapki, więc określić się w stosunku do zachowywanej przez niego konwencji nie potrafię. A fabuła.. nie wiem, wyczułam przeniesienie problemów dorosłości w dzieciaki, to było w jakiś sposób słodkie, ale mnie nie urzekło. Niby była akcja, ale to wszystko było dla mnie w pewien sposób statyczne. I mętne.

wiesz co nie chce mi się pisać tego co już kiedyś komuś tłumaczyłem więc skopiuje Ci moją wypowiedź. Ale to akurat cech kina andersona, że wszystko jest statyczne a aktorzy to figury.

1.Chodzi o udoskonalanie konwencji którą się posługuje bo same filmy nie są ze sobą połączone. Czy nie ma nic do rozumienia? Chodzi o taki ciężko strawne połączenie pastiszu z czarnym humorem albo absurdalnym humorem. Ten styl jest trudny do opisania ale jak pisałem Moonrise jest destylatem tej formy a nie jego najdoskonalszą formą dlatego jeśli obejrzysz Podwodne życie ze Stevem Zissou albo Fantastycznego Pana Lisa to powinnaś załapać o co chodzi bo tam wszystkie dziwactwa Andersona są dostrzegalne( nie tylko zamiłowanie do Vintage w ubiorze i dekoracji ale także sterylność i uporządkowanie dbałość o muzykę, obowiązkowa scena panoramiczna na jakiś większy plan [są świetne], śmierć, mieszanie poważnych tematów z humorem bądź groteską i wiele innych rzeczy których akurat nie pamiętam.

2.no może w moonrise kingdom to czarnego humoru jest mało raczej ale u Wesa to raczej absurd albo zestawianie dziwnych cech. A co do tych nożyczek to u Wesa już tak jest, że nie robi infantylnych historii raczej tworzy specyficzny klimat np dzieci zazwyczaj są prawie jak dorośli a dorośli są infantylni albo neurotyczni. i raczej nie szukaj jednego słusznego rozwiązanie jego filmów( da się ale zazwyczaj są wielowymiarowe) Nie zauważyłaś tego gdy opieka społeczna jedzie na Nortona i Willisa, że są niekompetentni, że jest to oczywista krytyka i samej opieki społecznej ale przede wszystkim rodziców którzy maja dzieci gdzieś i zwalają na opiekunów i nauczycieli który zazwyczaj bardziej zależy i więcej robią niż sami rodzice. Jak by wziąć ze standardowej wywiadówki rodziców co się mają za najlepszych i najmądrzejszych, że na wszystkich naskakują byle odwrócić uwagę od własnej miernoty braku zainteresowania własnymi dziećmi i oczywistej głupoty.

3.No cóż taki już styl Andersona, że forma jest na pierwszym miejscu a takie wątki jak ten z rodzicami są bardzo subtelnie podkreślone(tak ja to odbieram, dla mnie było to bardzo wyraźnie zaznaczone). Zdaje mi się, że Anderson traktuje wszystkie poważne tematy właśnie tak albo subtelnie albo zestawia je z absurdem albo groteską. Co do filmu familijnego to tak, zazwyczaj najpierw jest źle a potem wszystko naprawiają ale sama forma tego filmu i dojrzałość nie wskazuje żeby był to film dla całej rodziny zwłaszcza, że dzieci albo udają dorosłych albo robią pastisz bohaterów z filmów sensacyjnych(do not cross that stick) . Fakt cenie łamanie schematów i dlatego szczególnie doceniam odwagę Andersona w tym filmie bo mogły się posypać gromy( Ameryka ) w końcu bohaterowie są młodzi a tematyka nie do końca może dotyczyć aż tak młodych bohaterów(dlatego mówię, że u Andersona dzieci są bardziej dojrzałe niż dorośli). No i na koniec dzieci miały racje a nie rodzice mało tego one poszły na biwak a nie uciekły na zawsze. No i musisz przyznać, że ślub to mistrzostwo którego przeciętny widz by się nie spodziewał( ja akurat tak bo już trochę znam twórczość Andersona, co akurat mnie jeszcze bardziej ucieszyło). Nie wspominając o genialnej roli Jasona Schwartzmana który przyćmił wszystkich włącznie z Willisem i moim ulubionym Edwardem Nortonem był lepszy nawet od Swinton(dzieciaków nie liczę bo to odrębna klasa[ co nie zmienia faktu, że mała powinna walczyć o Oskara z dorosłymi aktorkami{przyćmiła nawet tą małą z Bestii z południowych krain}]).

wypowiedzi. trochę dużo tego wyszło... ale przeczytaj tam jest mniej więcej to o co mi chodzi.

powiem tak to kino nie dla wszystkich akurat Tobie pasuje dla mnie to gniot który nic nie wnosi do życia ale o gustach się nie dyskutuje więc sobie odpuszczę dalszą krytykę daje 1/10 lubię kino też familijne komedie czy też dramaty romans ale tu żadne z tych kategorii nie odnosi się do tego filmu to tylko moja opinia pozdrawiam.

Nie dla wszystkich i też nie jest z żadnej kategorii którą podałeś. A swoja droga to, że o gustach się nie dyskutuje to żaden argument bo wtedy jaka kol wiek dyskusja o filmach i sens istnienia tego portalu był by zanegowana.

Szczerze? Zauważyłam to wszystko o czym napisałeś :-D To właśnie było fajne, ale tak jak wspomniałam, no mnie konwencja nie powaliła. Co do tytułów - za chwilkę dodam je do listy "do obejrzenia" i zaznajomię się z tematyką, skoro polecasz. Ale proszę, bez podjazdu tu jest do Hushpuppy, która położyła mnie dosłownie na kolana, a ścieżka dźwiękowa wbiła mnie w ziemię. Zgadzam się, że nie można się również ograniczać do jednej konwencji, które tu ograniczenie widać u pana powyżej, nie próbuję doszukiwać się tu zbędnej symboliki czy metaforyki, bo jestem od tego daleka przy oglądaniu każdego filmu. Zostaję przy swojej ocenie, ale rozjaśniłeś mi nieco sposoby kreacji Andersona i bardzo Ci za to dziękuję.

Nie mam pojazdu na Hushpuppy film fajny i jej gra też ale jak na moje oko to jednak w moonrise mamy do czynienia z trudniejszym aktorstwem. Też mi się podobała muzyka z bestii ale mimo wszystko nie rzucił mnie na kolana. Mam znajomego o dużej znajomości filmów który nie jare się Andersonem jak ja i w zasadzie lubi tylko jeden jego film a mimo to Moonrise ocenił wyżej od bestii dla mnie to o czymś świadczy bo jest osobą o nieprzeciętnym guście.
Oczywiście na takim poziomie możemy mówić o różnych gustach dla ciebie inne rzeczy są ważniejsze w filmach niż dla mnie i to jest ok bo jednak takie tłumaczenie jak prezentował pan powyżej dla mnie jest nieuzasadnione tak jak mu napisałem. Hmm a tak wgl to mnie u Andersona podoba się to, że są to filmy dla kręcenia filmów chociaż może to nie do końca prawda.

gimbus nie zauważy dobrego filmu nawet gdy usiądzie mu na twarzy.

popieram w 100%

gimbus nie zauważy dobrego filmu nawet gdy usiądzie mu na twarzy.