Wśród tego co ostatnimi czasy rzucane jest do kin (dobra, nie mówię o Kac Wawa bo to nawet
szkoda literek i klawiatury), miło było obejrzeć ten film. Magicznie i cudnie wręcz. Zamiast
huków, efektów specjalnych, wszechobecnego seksu, opływania w dolary mamy inny świat.
Trochę z teatru, opery, snów i dziecięcych marzeń. Naiwny i piękny w swej formie (no jeżeli
scena wyjeżdżania samochodu z krzaków nasunęła mi na myśl poezję obrazu to naprawdę
ktoś to dobrze wymyślił).
I dobrze się go ogląda. Bo panie i panowie aktorzy o wielkich nazwiskach nie próbowali ukraść
filmu 'Kochankom'. Willis był cudownym naiwnym gliną, Norton - harcerzykiem, Murray i
McDormand zaplątanymi adwokatami, Swinton - białą królową z Narni w wersji
uwspółcześnionej. A para głównych bohaterów mnie urzekła - z tego co widziałam to ich
pierwsze (lub prawie pierwsze) role. A są świetni.

O. Polecam. Nie na wieczory z dziewczyną (no chyba, że oboje lubicie kino zdystansowane i nie
idące głównym nurtem), nie na popijawę w kumplami (niech nie zwiedzie was słowo
'kochankowie' w tytule). Polecam na chwilę, kiedy otaczający Was świat zszarzeje i będziecie
go mieli dość.