Bardzo sympatycznie się ogląda. Zetknąłem się z opinią, że "film wali stereotypem" i jest przewidywalny, ale dla mnie przewidywalny wcale nie był. Długo zastanawiałem się jaki to podstępny sposób wymyśli Giovanni ze swoimi prawnikami, by wyratować syna z opresji. Zastanawiałem się również czy Dino otrzyma żądane pieniądze czy może bogacze uporają się z nim w jakiś banalny sposób. A jeśli otrzyma, to czy Carlę spotkają z tego tytułu jakieś sankcje. Zastanawiałem się czy Serena, przez swój wpis na portalu społecznościowym nieświadomie nie sprowadzi na swego kochanka organów ścigania i czy nie spotka jej w związku z tym coś złego ze strony jego wuja.
A stereotypy? Cóż, jeśli są podane w mdłej, topornej formie, mogą razić. Ale niejednokrotnie bardziej przecież razi usilna walka ze stereotypem. A tutaj nawet jeśli każdy z bohaterów zarysowany jest w sposób łatwy do zwartego zreferowania, ich wątki poprowadzone są przekonująco.
Owa typowość poszczególnych postaci na szczęście nie ułatwia nam także ich oceny i odbieram to jako walor filmu. Bo przecież Carla, która zdradza własnego męża i chyba nie odnosi sukcesów w czymkolwiek, włączając w to życie zawodowe czy relacje z najbliższymi, nie będzie ani wzorem do naśladowania ani postacią zasługującą na najgorze kalumnie. Serena nie wydaje się najlepszą córką a jej przerywana relacja z młodym bogaczem jest dosyć dziwna. Późniejsze zauroczenie nowym wybrankiem to zapewne głęboki poryw emocji, ale jakże sztampowej. Oddanie się głębokiej namiętności z chłopakiem z marginesu o gołębim sercu, trudnym charakterze i niejasnej przeszłości nie jest szczytem roztropności. Zwłaszcza, że decyduje się kryć zabójcę. Dino przedstawiony jest jako naiwny, zachłanny i do bólu nieodpowiedzialny, też nie oceniałbym jakoś jednoznacznie. Zbyt wiele znam przypadków ludzi, którzy nie raz stali w obliczu wielkich okazji, ale ich naturalna nieufność i awersja do jakiegokolwiek ryzyka po wsze czasy skazała ich na ekonomiczną wegetację. On jest akurat po tej drugiej stronie i, dostrzegając wielką szansę, ryzykuje z dużą brawurą. Później robi coś jednoznacznie nieakceptowalnego, ale w gruncie rzeczy łatwo mi wyobrazić sobie, że gdyby nie wskazano prawdziwego zabójcy, doszłoby do ukarania niewinnego człowieka.
Giovanni jawi się jako bezwzględny, odpychający przedsiebiorca, który ludzie odruchy stosuje niemal wyłącznie do celów instrumentalnych i kurtuazyjnych. Cóż, są wśród nas tacy ludzie. Żyją w permanentnym napięciu, łagodzonym luksusem i przepychem. Jedni zawdzięczają im możliwość większego wyboru na rynku towarów i usług, inni nieprzespane noce, mobbing w pracy i chwile życiowego zwątpienia.