KABULI KID to przejmujący, chwytający za serce, realistyczny debiut Barmaka Akrama, będący portretem mężczyzny na tle miasta, które wraca do życia po 25 latach wojny. Z drugiej strony – to subtelny, ale głęboki komentarz na temat codziennej egzystencji kobiet w kulturze odległej od zachodniej, gdzie wartość kobiety jest określana jej przynależnością do mężczyzny, głównie jako żony, pracownicy i opiekunki jego synów.
Współczesny Afganistan, Kabul, jakiego nie znamy (bez obecności wojny), w którym życie toczy się normalnym, zwykłym rytmem. Taksówkarz Khaled jak zwykle jeździ po mieście. Do samochodu wsiada kobieta z sześciomiesięcznym chłopcem. Jej twarz zasłania burka. Gdy dojeżdżają na miejsce, kobieta wysiada. Za chwilę pojawiają się kolejni klienci, którzy… znajdują dziecko. Jego matka dawno już zniknęła. Nie wiadomo kim jest, ani jak ją znaleźć. Khaled wpada w panikę. Wypytuje przechodniów, wraca na miejsce, z którego zabrał pasażerkę, ale na darmo. Zostaje sam z dzieckiem i wraca z nim do domu. Życie rodzinne Khaleda nie jest udane. Ma niewielki kontakt zarówno z żoną, jak i z gburowatym ojcem. Mimo, że cieszy się z posiadania czterech córek, jest mu wstyd, że nie ma syna. Namawiany przez znajomych, by zatrzymać chłopca, Khaled czuje się rozdarty i coraz częściej myśli o oddaniu dziecka, nawet o zostawieniu go w taksówce jednego z kolegów. Spotyka jednak francuską parę, która prowadzi stację radiową. Na komunikat o porzuconym chłopcu wkrótce odpowiadają cztery, zakutane w burki, kobiety…