Oj tak, niestety zgadzam się. Zabrakło "tego czegoś", co moim zdaniem miał chociażby "Poradnik pozytywnego myślenia"..."Joy" poza tym jakaś taka nierówna była w warstwie scenariuszowej...Niby wszystkie składniki na dobry film są, a jednak...

i ja dpokładam swoje 3 grosze ... film wycofany emocjonalnie , jedyna poruszając scena to śmierc babci Mimi ...

A to prawda

Przyłączam się - nakręciłem się na ten film już kilka miesięcy temu bo scenariusz wydawał się być ciekawy - lubię takie motywy od zera do milionera :)
Niestety klapa... strasznie dziwne dialogi, film nienaturalny, nie dałem rady, po 2/3 filmu wyłączyłem co nie jest w moim stylu.

....I ja dołączam się z podobną opinią. Jestem zawiedziona. ZABRAKŁO EMOCJI. Historia nie przekonała mnie, nie wciągnęła. Choć w wielu domach jest tzw. "Dom Wariatów" :)To tam panował zbyt wielki chaos i niedorzeczność w wymiarze,który zniechęcał do oglądania.

dokładnie mam takie samo zdanie. Niby historia fajna, inna, a jednak nie wciągnął mnie film. Patrzyłam ile jeszcze zostało do końca..
Cooper ratował film, ale w tej kwestii nie jestem obiektywna, bo dla mnie by nawet Klan wzniósł na piedestał :P

Cooper ratował film ?? wg mnie słabe ogniwo tego filmu. Kiepsko grał jak na jego zdolności aktorskie.

Jak dla mnie, to ten film Lawrence położyła. To nie aktorka dramatyczna. Jej lalkowata twarz z grymasem płaczliwości bardziej się nadaje do prościutkich US-owych komedyjek lub filmów z cyklu Królewna Śnieżka - 3/10 !!!

UWAGA SPOJLER
Lubię Lawrence, lubie nawet tego plastusiowatego Coopera (o dziwo od niedawna i to nie dla wyglądu), nie lubię DeNiro bo od jakiegos czasu gra w takich gniotach, że głowa boli. Bardzo chciałam zobaczyc ten film i wczoraj mi się to udało. Pomysł fajny, historia skomplikowana i mało amerykańska tzn. po wydawałoby się początkowym sukcesie powinno nastąpić pasmo kolejnych, spektakularnych, a tu co? Klapa. Porażka. Smutek. Kłopot goni kłopot, a podane jest to w taki sposób że ani żal mi tej Joy nie było ani jakoś szczególnie jej nie kibicowałam. Reżyser trochę skopał sprawę.Mógł być z tego zarabisty film w stylu od zera do bohatera, a wyszedł taki naleśnik. I jeszcze te dziwaczne dialogi....

od miesięcy czekałam na ten film... doczekałam się ale niestety nie pozostanie w mej pamięci, zgadzam się z Twoimi argumentami.

Co wy z tymi emocjami?
Od kiedy to emocje świadczą o wartości dzieła filmowego, o jego artyzmie. O sztuce. Mecze piłki nożnej wywołują emocje i co, czy to jest sztuka? Nie wydaje mi się.
Sztuka ze swej natury jest sztucz-na. Ale za pomocą tego co sztuczne jakąś prawdę nam powie. O nas. O świecie.
I "JOY" to robi.
To film o ludziach, którzy tworzą. I o świecie, który zrobi wszystko, żeby im się nie udało.

Chyba się zagalopowałeś... Film bez emocji?? To może postawmy sobie jakiegoś aktora przed kamerą i niech przez 1,5 po prostu robi miny, ale takie miny najwyższej klasy. Nie będzie emocji, ale jaki artyzm, jaka sztuka...
Każdy film coś tam mówi o świecie, nawet słaby film. Ale film, który nie potrafi wywołać emocji powie to mniejszej ilości ludzi i szybciej ulegnie zapomnieniu. I tak będzie z "JOY".

Nie napisałem "film bez emocji".
Kino potrzebuje emocji, to jego składowa. Ale nie najważniejsza.
Filmy z Van Dammem wywołują emocje.
Czy to oznacza, że są bardziej wartościowe od wystudzonych emocjonalnie, chłodnych obrazów Kubricka, Malicka, Benneta Millera?
Nie wydaje mi się.
Emocje same w sobie nie są wartością. A jeśli dla ciebie są, to polecam programy pokroju "Sprawa dla reportera" "Dlaczego ja?", "Ukryta prawda". Tam jest mnóstwo emocji, tylko co z tego?

No tak, obaj celowo przeinaczamy swoje wypowiedzi, więc tego się nie będę czepiał.
Sam napisałeś "Kino potrzebuje emocji, to jego składowa." Może i nie najważniejsza, dla jednych bardziej ważna dla innych mniej. Alternatywą nie muszą być programy "Sprawa dla reportera" czy "Dlaczego ja".
JOY emocji nie wywołuje, przeszkadza mi, kiedy przysypiam na seansie, ma to wpływ na moją ocenę filmu.
Na Mechanicznej pomarańczy czy Lśnieniu nie przysypiałem. Tylko tyle.
Nie ma sensu drzeć kotów o film, który już powoli odchodzi w zapomnienie.

Apodyktyczny sąd.

Film jest irytująco nierówny. Oglądając go ma się wrażenie, że reżyser bardziej skupił się na wyciśnięciu aktorstwa z wymyślonych ról, niż nad koncepcją całości filmu.

Czy tylko mi nie bardzo pasuje to ze ostatnie pół godz filmu było jedna wielka gonitwa nic tak naprawdę nie zostało wyjaśnione co sie stało konkretnie z jej rodzina a szczególnie z przyrodnia siostra wspomnieli tylko że chcieli przejąć jej firmę i co dalej

No właśnie o to mi chodzi, film jest strasznie chaotyczny w przekazie.

Jakie mogą być emocje w historii o skonstruowaniu mopa?
Emocje w moim odczuciu nieodłącznie wiążą się z dynamiczną akcją. Tu jej nie ma, więc nie ma też miejsca na emocje.
Ten film jest o trudnościach w robieniu biznesu, a nie spod znaku "może wygra, a może nie wygra".
Mimo powyższego zgodzę się, że w filmie czegoś brakuje. Jakby takiego seksapilu całej opowieści. Ktoś już tu napisał, że jakoś nikomu się tu nie kibicuje. Chociaż lubię Jennifer i uważam, że była tutaj ciekawa w tej roli, to jednak faktycznie, Joy się nie kocha.

Dobrze napisane