Viggo Mortensten dał z siebie wszystko, ale to nie jest aż tak dobry film, jak można się spodziewać. Gra na kontrastach obrazujących mentalność, wrażliwość, dwie różne lokacje geograficzne (geopolityczne?) i wybory życiowe łącznie z partnerami do związku zaczyna być trochę hiperbolizacją. Bo dopiero uważnie patrząc, można zobaczyć w kilku scenach silną nienazwaną więź (po co mówić, że się kocha?) i tę siłę relacji ojca z synem, która tutaj jest głównie destrukcyjna, ale w swym charakterze wyjątkowo mocna. Jest jeszcze kilka malarskich zdjęć w retrospekcjach, które łagodzą ten rozpisany na dwie doskonałe role dramat, ale to trochę za mało. Zbudowane napięcie konfrontacji nie może się utrzymać przez cały czas na tym samym poziomie. Można być zmęczonym i rozczarowanym. Ale i z retrospekcjami mam tu problem, bo Mortensten za mocno i za często przeplata czas miniony i obecny, jednocześnie niszcząc trochę sugestywność w obrazowaniu jednego oraz drugiego. Tylko dobry.