W groteskowym obrazku prowincji przebija gorycz połowy lat 80. Reżyserka komentuje swój film:
"Zrobiłam film "Jestem mężczyzną" niby jako dokument o groźnym totalitarnym dyktatorze, który w podwrocławskich Świniarach opanował wszystkie najważniejsze stanowiska, został nawet szefem koła Ligi Kobiet, które na jego cześć śpiewają pieśni. Ale w tej skali wszystko to było śmieszne. Chciałam rozbić powagę mówienia o totalitaryzmie."
Po zakończeniu stanu wojennego reżim zelżał, ale w oczach dużej części opinii społecznej nadzieje wolnościowe, wiązane z Solidarnością, rozwiały się. W kraju panował marazm i społeczny zastój. Obrazek zadowolonej z siebie małomiasteczkowej społeczności w filmie Zmarz-Koczanowicz kryje podwójną ironię. Na pozór przedmiotem satyry jest otoczony kultem przewodniczący Ligi Kobiet, którego osiągnięcia zostały pokazane w stylu propagandowych kronik filmowych (ma on także, poza rolą społeczną, rys ludzki, prywatny: jest artystą, fotografuje drzewa). Jednak nie da się ukryć, że ludność miasteczka lubi swojego "wodza". Chętnie spełniają jego polecenia – gdy trzeba, zamalowują wypisywane na murach przez "wichrzycieli" hasła antyustrojowe lub burzą poniemiecki pomniczek, przed którym "niepotrzebnie" zatrzymywały się zagraniczne wycieczki. Ta dokumentalna komedia dotyka wstydliwej kwestii, z którą do dziś nie mogą się uporać historycy: tamten reżim miał społeczne poparcie.