Bo od tego rzeczywiście jest p***hub i twórca tego dzieła z pewnością nie miał zamiaru nakręcić kolejnego obrazu, w którym chodzi o siusiaka w buzi, co tak niektórych szokuje i może jeszcze z tego powodu poszli do kina albo odpalili film, bo olaboga, normalna aktorka grająca w kinowych produkcjach oraz teatrze też ma życie seksualne i obciąga. I to ubolewanie nad zepsuciem moralnym, a także jej biednym mężem, bo obcy ludzie przecież wiedzą lepiej, jaki mają układ w małżeństwie i jak się będzie z tym czuł. Żeby jeszcze zrobili to tak jak w scenariuszu, gdzie scena miała być bardzo długa (i miałaby więcej sensu), ale słynne ujęcie trwa właśnie 2 sekundy.
Współczuję też ludziom, którzy nie czują tego filmu tak bardzo, że zauważyli brudny dywan. I którzy myśleliby o nim. Chociaż może zazdroszczę, bo mnie ten film rozkleił. Podeszłam do niego po raz pierwszy, kiedy miałam 28 lat i nic nie zrozumiałam. Spojrzeliśmy na siebie z chłopakiem z takim wtf wypisanym na twarzach, po czym wyłączyliśmy gdzieś przy początku.
No bo co to ma być? Ani oni piękni, ani nie rozmawiają, a żeńska postać jest w dodatku nieogolona. Żadnej treści (tak mi się wtedy wydawało), tylko dwójka niezbyt urodziwych ludzi w brzydkiej scenografii i jakieś przypadkowe osoby z nic nie wnoszącymi wątkami.
Oglądając ten film po kilku latach zrozumiałam wszystko. Znudzona mężatka z rozsądku nie chce rezygnować ani z namiętności, której nie zaznaje w małżeństwie, ani z dotychczasowego życia. Rozwodnik, który nie chce powtórki z rozrywki ani życia bez miłości. Mąż, któremu jak na obleśnego taksówkarza i tak się super trafiło, więc chętnie przymyka oko. Przyjaciel, który zawsze gotowy jest zmienić swoje życie, ale od jutra. My. Wy. Oni. Boleśnie prawdziwe dzieło o życiu w zakłamaniu przerywanym najpiękniejszymi chwilami, w których nie chcemy o tym pamiętać.