Taki jest dla mnie ten film a wielka szkoda. O ile „Nieznośną lekkość bytu” i „Henry i June” zaliczyłabym do filmów reżysera raczej udanych (pierwszy z powodu Kundery i Day-Lewisa, drugi z powodu świetnego klimatu), o tyle Hemingway i Gellhorn nic nie wnosi. Ani nie ma tam wojny, ani indywidualności, które spotkały się w filmie, problemy polityczne w ogóle pominięte, nie wiadomo, o co chodzi... Hemingway, z którym Owen się zmaga, wypada nierówno, postać jest nielogiczna i płaska, Kidman w roli Gellhorn to pomyłka i porażka, poza tym w ogóle brakuje bohaterów, postaci się urywają z choinki i na choinkę wracają...
Żal mi znowu. Scenariusz jet gniotem, reżyseria na średnim poziomie. Brakuje spójności, uzasadnień, wynikowości... Postaci są niedokończone na papierze i to się zemściło, niestety - film niedobry. Jedyne, co widać w tym filmie na pewno, to brak koncepcji. Za ten film pan Kaufman nie powinien w ogóle się zabierać... Kompletny brak talentu. Ocena 3 (słaby) i tak zawyżona.