Home invasion okraszone motywami okultystycznymi? Czemu nie? Dwa dość mocne pomysły, które można zgrabnie połączyć, a przynajmniej właśnie to usiłował zrobić film „Gra w Opętanie” z 2023 roku. Po seansie mogę zauważyć, że pewnym sensie stanowi on połączenie „Funny Games” z „Księgą Strachu” z 2007 roku. Jest więc strasznawo i z napięciem, jednak czuć tu mimo wszystko pewne młodzieżowe zacięcie.

Zbliżają się święta Bożego Narodzenia. W oddalonym od reszty świata internacie dwie dziewczynki jako jedyne zostają pod opieką jednej z nauczycielek. Wszystko ma minąć w miłej atmosferze, jednak w okolicy grasuje grupa morderców, która nie cofnie się przed niczym. Szał zabijania i niecodzienne symbole wyryte w ciałach ofiar sprowadzają ich właśnie do zabytkowej szkoły, w której Samantha i Clara spędzają przerwę świąteczną. Psychopaci wpraszają się do budynku, zastraszają mieszkańców, a także usiłują odprawić okultystyczny rytuał znaleziony niegdyś w księdze magii. Oprawcy nie wiedzą jednak, że wcale nie jest on tym, czym się początkowo wydawał…

Opowieść wypada dość ciekawie, mimo wielu oklepanych wątków. Intrygują poczynania morderców, ich motywacje, choć później dość tandetnie zostają one wyjaśnione. Podobała mi się ich bezwzględność, a także wydarzenia mające miejsce już po dotarciu do szkoły – zostało to udanie poprowadzone, jednak odczuwałam pewien niedosyt. Może jednak to i lepiej, że reżyserka Jenn Wexler nie poszła za bardzo w kierunku tego, co Michael Haneke zaserwował widzom w „Funny Games”. Dzięki temu zamiast powtórki z rozrywki, była okazja zobaczyć coś odrobinę innego. Wątki paranormalne zgrywają się udanie, zaskoczenia w przebiegu akcji kilkakrotnie się pojawiają, a niepewność co do losów bohaterów potrafi utrzymać w napięciu. Negatywnie za to odbieram samo zakończenie, które, cóż, nieszczególnie mi pasowało do całościowej koncepcji tej produkcji. Liczyłam na coś odrobinę bardziej mrocznego.

Technicznie nie ma może nic szczególnie wybitnego, jednak sam film wizualnie prezentuje się zgrabnie. Efekty specjalne wypadają dobrze (może oprócz niektórych…), zdjęcia wyglądają, jak powinny, montaż skutecznie łączy poszczególne wątki. Muzyka jest tu naprawdę niezła, co naprawdę miło mnie zaskoczyło i dodało klimatowi naprawdę wiele. Mówiąc o grze aktorskiej… Różnie można ją skomentować. Pojawia się kilka słabszych ról: nie da się temu zaprzeczyć. Niektóre postaci irytują niemal nieustannie i trudno mi stwierdzić, czy to zabieg zamierzony, czy jednak kiepsko wykreowany lub beznadziejnie zagrany bohater. Mimo tego, kilka występów aktorskich wypada tutaj ponadprzeciętnie. Z jednej strony mamy Mena Massoud (znanego z tytułowej roli wersji live action „Alladyna”) jako psychopatycznego zabójcę, a z drugiej raptem szesnastoletnią Georgię Acken, która, wcielając się w Clarę, po prostu kradnie cały ekran. Przeraża, wprawia w niepokój i szczerze powiedziawszy: mam po prostu nadzieję, że będzie jeszcze okazja zobaczyć ją w jakimś horrorze.

Miałam dość duży problem w ocenie tego filmu jako całości. Niemal do samego końca moje mniemanie o nim było naprawdę wysokie… Gdyby nie zakończenie przybierające odrobinę naiwną formę – z pewnością oceniłabym go wyżej. Z drugiej strony nie mogę skreślać całej produkcji wyłącznie przez braki w finiszu opowiedzianej historii, skoro niemal cała reszta zagrała tutaj tak, jak powinna. W ostatecznym rozrachunku „Gra w opętanie” zyskuje u mnie ocenę 7/10. Nawet jeśli film ten stanowi raczej wyłącznie przekąskę na jeden seans.