"Gorzkie gody" stanowiły eksploracji mrocznych zakamarków podświadomości.
Mamy tu niedorobionego amerykańskiego pisarza, zgodnie z poglądami wielu dekad bohemy uważającego Paryż za miasto, w którym nie sposób nie stać się artystą. Jest też niewinne dziewczę, którego świeża uroda ma być lekiem na zblazowanie sporo od niej starszego Oskara. Oskar w mniej lub bardziej perwersyjnym seksie topi nie tylko nudę, ale i smutną prawdę o własnym beztalenciu i pasożytniczym życiu. Rozpoznajemy więc modernistyczny mit Narcyza nad pustą kartką papieru, zbierającego życiowe doświadczenia dla twórczej inspiracji. Jest wreszcie Nigel, sztywniak, pozbawiony poczucia humoru i dystansu wobec siebie, oraz zdominowana przez niego Fiona. Zamknięta przestrzeń statku obnaża pustkę ich związku. Uczucia zastąpili oni przyzwyczajeniem, religię fanatyzmem modnej ideologii, narasta między nimi mur niedomówień, boją się życia zarówno w jego biologicznym, jak i prawdziwie duchowym wymiarze.
Daleka podróż jest często wykorzystywana w kinie jako topos przemiany wewnętrznej. Brytyjczyk wybrał się z żoną w rejs do Indii, który ma uratować ich małżeństwo; podobnie jak we "Franticu" wyjazd do Paryża miał odświeżyć nieco już przyblakłą miłość Walkerów. Mieszanka narodowości: Francuzka, Anglik i Amerykanin, to jeszcze jeden z lubianych przez Polańskiego układów. Sięgał doń, aby rozwiązać problemy językowe swoje i aktorów oraz aby uczynić film interesującym w wielu krajach. Mamy to w "Matni", we "Wstręcie", w "Balu wampirów", "Piratach", "Franticu" i "Dziewiątych wrotach". Ponadto Polański w pełni świadomie zabawia się tym, czym straszył czytelnika narrator "Kubusia fatalisty i jego pana" dwa wieki temu. Tamten groził, że może uśmiercić bohatera i czytelnik nie dowie się co było dalej. Polański robi to w najbardziej emocjonującym momencie filmu, i co gorsze, w tej samej chwili uświadamiamy sobie, że nie znamy również prawdziwego początku oglądanej historii, byliśmy jedynie świadkami okrutnej gry kalekiego mężczyzny i jego żony z młodym nadętym yuppie. Forma filmu buduje specyficzny dystans doi opowiadanej historii, co odrealnia fabułę w taki sposób jak nasza pamięć odbiera konkretność wydarzeniem z przeszłości, a jednocześnie może wydobyć ich metafizyczny aspekt. Fakt, że tym razem w roli podglądaczy czujemy się naprawdę zażenowani, nie drastycznością czy pornografią obrazu, lecz jego świadomie przejaskrawioną tragifarsowością, w sposób paradoksalny uwalnia nasze emocje. Fascynacja i groza związane z poczuciem, że reżyser dotknął czegoś dla nas bardzo osobistego, zawstydzenie i obrzydzenie, że okrutnej wini sekcji poddawane są nasze własne iluzje i wyobrażenie, cierpienie, które nie daje się do końca racjonalnie wytłumaczyć i współczucie nie nakierowane na nikogo konkretnie, ale jakby cały rodzaj ludzki i nas samych jednocześnie - tworzą tu alchemiczną substancję. Mało który film posiada tak wielki kathartyczny potencjał, o ile jesteśmy w stanie poddać się wspomnianej bezosobowej emocji, zrezygnować z kierowania się uprzedzeniami w odbiorze.