Riccardo próbuje wydostać swojego syna Samuela spod opieki jego matki Eleny. Jadą nocą autem jak szybko się tylko da, kobieta do nich dzwoni i próbuje przekonać męża by oddał jej dziecko. Na jej zlecenie jakiś inny samochód ich ściga w efekcie czego mają wypadek. 10 lat później, w wyniku zdarzenia w którym stracił rodziciela stał się niepełnosprawny. Bawi się na podłodze i jest znów pod opieką matki. Gra na fortepianie, bo ona tak chce i go instruuję jak ma to robić. Następnie mamy scenę jego urodzin, gdy gra dla gości melodię, której był uczony. Wszyscy są zadowoleni, później pada pytanie o jego plany na ten rok.

Odpowiedzą jest wizyta na koncercie orkiestry symfonicznej, rodzina zachwala dom w którym mieszka twierdząc, że to najlepsze miejsce. Jedną z podstawowych zasad domostwa jest, że świat zewnętrzny nie istnieje. Ciotka, która coś chlapnęła o przeszłości zostaje wzięta na stronę i za to brutalnie ukarana. Kiedy Samuel bawi się z psem Sandy telefon obok niego dzwoni i odbiera. Nie uchodzi do uwadze jego stukniętej matki, która daje mu za to karę na fortepian. Przez zakratowane okno widzi przybycie nowych ludzi Denise i jej schorowanego opiekuna Etore, który jest bratem Riccardo. Dziewczyna zostaje pokojówką.

Dawno nie dałam żadnemu horrorowi oceny 10/10. Ten jak najbardziej na nią zasługuję. Pierwsze z czym mi się skojarzył to grecki dramat z zadatkami na horror ''Kynodontas'' (2009). Mamy prawie dokładnie to samo, czyli zaborczych rodziców i ludzi usługujących im w atmosferze zastraszenia oraz dziecko odcięte absolutnie od świata zewnętrznego, a wszystko to w posiadłości odgrodzonej od wszystkiego. Ludzie tam zgromadzeni nazywają siebie rodziną, która jak wspomniałam ma zasady takie jak ''świat zewnętrzny nie istnieje'' czy ''Wszystko co należy do nich należy również do Samuela''. Kiedy jedna osoba niechcący złamała tą zasadę została ukarana brutalnym podduszaniem jakimś szalem przez prawą rękę Eleny doktora Christiana, który jest jej bezgranicznie oddany co udowadnia słowami: ''Jeśli o mnie chodzi to nie przestanę wypełniać rozkazów i zawsze będę potworem''. Od siebie pragnę dodać, że wyglądu bardzo przypominał mi Dr. Heiter'a z owianej złą sławą ''Ludzkiej Stonogi'' (2009) aż musiałam sprawdzić aktorów.

O tym, że matka Samuela ma nierówno pod sufitem widać od początku do końca całej produkcji. Historia wypadku z początku filmu została mocno przeinaczona. Syn ma zakaz praktycznie na wszystko telefon, sprzeciwianie się, słuchanie innej muzyki niż klasyczna. Dochodzi nawet do tego, że jak rozmyślił się w kwestii, że nie chce deseru nie pozwoliła mu cofnąć decyzji. Jedynym jego przyjacielem jest pies o imieniu Sandy. Główny bohater jest uczony tzw. programu, który ma na celu przygotować go do przejęcia władzy nad posiadłością. Wspomnę tylko, że zadania w tym toku nauczania nie zawsze są moralne. Bez doktryny religijnej się nie obeszło i chłopak jest zmuszany do chrześcijaństwa w duchu hasła ''rodzina jest najważniejsza!'', no bo jakby inaczej.

Przysłowiowym światełkiem w tunelu jest Denise, która zostaję osierocona i siła rzeczy zatrudniona w posiadłości. Film świetnie buduję ich znajomość w akompaniamencie świetnego utworu ''Where is my mind''. Warto tu powiedzieć o świetnym doborze muzycznym w tej produkcji. Nie było chwili bym się nudziła w czasie oglądania. Gra aktorska na bardzo wysokim poziomie, nie mam nic do zarzucenia. Moim zdaniem ta produkcja zasługuję jak najbardziej na kontynuację, chociaż dla fanów otwartych zakończeń myślę, że ten film wystarczy. Sklasyfikowany jako horror ma zadatki na dramat psychologiczny. Nie kwestionuję nadanego rodzaju, bardziej uważam, że trzeba dodać coś jeszcze. Fani rzezi i hektolitrów krwi niech lepiej pominą. Moja ocena to 10/10.