To nie jest arcydzieło i jeszcze opinie, że dłuży się niemiłosiernie. Mam jednak ochotę, żeby włączyć coś niewymagającego w tle, bo trochę sprzątania i pracy, a nie chcę wciągać się w oglądanie czegoś naprawdę interesującego. Włączyłam, może i strata czasu, scena z ciastem subtelnie emanuje bólem, ale zajęta jestem gotowaniem, zmywaniem, pracą. Potem kilka razy rzut oka na ekran, potem coraz częściej, film nie wciągnął, ale nieco zahipnotyzował. Kilka dni później piję kawę w kawiarni, chwila wytchnienia po pracy, spoglądam na przechodzących ludzi, starą kamienicę, kwitnące drzewa i nagle jakiś dziwny niepokój, smutek, utrata poczucia czasu. Sceny z filmu towarzyszyły tym dziwnym odczuciom. Nieuchronność przemijania, ból i szczęście, wspomnienia rzeczy ważnych i nieważnych - całe egzystencja stopniowo zatapia się w nicość. I uświadomienie sobie absurdu, że czas zabije wszystko, nawet najbardziej niespokojnego ducha. Całą historię jego życia, każdego życia. I Get Overwhelmed.