I to w różnych wymiarach - między partnerami, rodzicami i dziećmi. Staramy się długo udawać, że wszystko jest dobrze, nie komunikujemy swoich uczuć, nie rozmawiamy ze sobą. I w codziennym pędzie - praca - dom - obowiązki jakoś to umyka. Ale przychodzą wakacje, jesteśmy ze sobą 24h na dobę i już tych frustracji nie da się ukryć. Wychodzą w każdej rozmowie przy ognisku, przy planowaniu sposobu spędzenia czasu, po alkoholu. Nikt w tym gronie nie jest spełniony i to zostało bardzo dobrze, ze znaczną dozą autentyczności przedstawione.
Świetnie również pokazane, jak rodzice nie potrafią rozmawiać o seksie, jak kompletnie nie rozumieją faz rozwojowych dzieci. Pojawia się też motyw imperatywu bycia idealną matką. Grochowska przekonująco oddaje pogubioną kobietę, która zrezygnowała ze wszystkiego, aby pełnić rolę żony i matki. Takie są konsekwencje.
Nie rozumiem zarzutów do filmu. Chyba jedynym wytłumaczeniem jest to, że widzowie nie lubią oglądać sami siebie.