Paradoksalnie w 11 części przygód ze świata czarodziejów uświadczymy najmniej magii. Bohaterowie nie mają żadnej głębi, wewnętrznych konfliktów - przez chamską i wszędobylską ekspozycję dowiadujemy się jaki zawód wykonują i to ma wystarczyć. Film próbuje zwrócić na siebie uwagę za pomocą nostalgii do serii o Potterze - czy to przenosząc nas w znane miejsca, czy też powtarzając te same motywy. Robi to po prostu o wiele gorzej. Scena z wyjaśnieniem paktu między Dumbledorem a Grindelwaldem w porównaniu do tej oryginalnej ze Snapem doskonale pokazuje jak nędzny, płytki, pozbawiony ambicji i głębi jest scenariusz. Magiczne zwierzęta ( stosunkowo słabym i łamiącym imersję CGI )to po prostu kolejny pakiet zabawek to happy meala. Film się dłuży, większość scen dialogu wypełnionych ekspozycją jest krępująca, żenująca i nudna, zachęca do spoglądania w telefon. Akcja osadzona jest w świecie pełnym różnych języków i narodowości co w zamyśle ma wprowadzić świeżość i zachęcić poszczególne grupy docelowe. W praktyce, jak widać na przykładzie każdej produkcji z nurtu woke mamy nijakość. Nie wiadomo kto ma jakie poglądy, skąd się wywodzi, gdzie toczy się akacja i o jaką stawkę. Gdy w Czarze Ognia mieliśmy wprowadzenie dwóch innych szkół sama wymowa aktorów, ich stroje, charaktery, akcent sprawiały, iż widz w każdym momencie doskonale wiedział co się dzieje i mógł identyfikować się ze światem przedstawionym. Jakiekolwiek próby budowania napięcia, wprowadzenia głębszych emocji są zbywane przez banalne onelinery kowalskiego, granie na emocjach na poziomie tik-toka. Fabuła i scenariusz nie istnieją, narracja to jedna wielka sieczka. Potwornie ciężko to się oglądało, zapomnę o tej części tak szybko, jak o dwóch poprzednich.