Film Juana Felipe Orozco to produkcja ambitna i przemyślana. Młody reżyser w swym debiucie zawarł gatunki filmu psychologicznego, dramatu i mrocznego horroru. Orozco od samego początku buduje duszną i z pewnością niezbyt przyjemną atmosferę poprzez dobór zimnych kolorów w zdjęciach i tajemniczą muzykę. Po technice kręcenia widać, że film nie miał wysokiego budżetu, ale ten efekt zostaje nadrobiony poprzez umiejętne i jakby dociekliwe, wścibskie ujęcia oraz scenografię utrzymaną w smutnym tonie. Aktorka grająca główną rolę odtwarza ją dość przekonująco, przyzwoicie przedstawia niepokój i obłęd bohaterki. Ten film nie ma zamiaru cieszyć, on ma wręcz przygnębiać. I robi to z dobrym skutkiem. Fabuła ociera się o oryginalność, Orozco nie zatrzymuje się na samym straszeniu(którego jest tu zresztą mało). Wprowadza wątki psychologiczne, myli tropy, oszczędnie tłumaczy co widzimy, wszystko po to, by przedstawić stan emocjonalny Vegi. Jednak za minus muszę uznać kilka scen lub parę naiwnych dialogów, ale nie psują one efektu. Końcówka może wydać się dziwna, pozostawia niedopowiedzenia. Za pierwszym razem jej nie zrozumiałem(byłem trochę śpiący), ale za drugim się udało.

To nie jest film pełen akcji, to film z atmosferą, dobrą stroną wizualną i niezbyt łatwą fabułą. Mimo bolączek - polecam.