Osiem krótkich epizodów, w których popularne aktorki lat siedemdziesiątych bawią się konwencjami filmowymi oraz swoimi ekranowymi wizerunkami. W pierwszej opowieści "Dzikich łóż" czyni to już, np. S. Kristel. W opowieści, będącej wyraźną parodią jej "Emmanuelle". Jeszcze zabawniej, w swoich dwóch epizodach, z wizerunkiem filmowej seksbomby, rozprawia się U. Andress . Za to L. Antonelli gra, m. in. w scenie, jakby wyjętej prosto z filmów Viscontiego.
Najciekawsza jest jednak M. Vitti. W jednej opowieści, będącej jakąś mieszaniną "Różowej pantery" i "Modesty Blaise", oraz w innej, zatytułowanej: "Mama". W tej drugiej, wciela się w postać prostytutki, udającej matkę ucznia. Vitti, w tym krótkim, dziesięciominutowym segmencie, gra znakomicie. Uważam, że to, poza filmami Antonioniego, jedna z jej najlepszych kreacji. Zresztą, zawsze była dobra, w tak zwanej "roli w roli". Wystarczy tu przypomnieć jej niezapomniany występ "murzynki" w "Zaćmieniu".