"Dzika planeta" jest długoletnim projektem René Laloux i Roland Topor. Pierwszy z nich swe fantazje wyniósł ze szpitala psychiatrycznego, gdzie pracował. Drugi to prawdziwy człowiek orkiestra: pisarz, rysownik, reżyser i scenarzysta, którego talent mógł tylko rozwinąć tą współpracę. Materiałem wyjściowym stała się powieść Stefana Wula, ale nie treść jest tu głównym magnesem.

Mamy do czynienia z dziełem niezwykłym. Animacja kojarzy się z komiksem, ale idealnie wpasowuje się w filmową konwencję. Czasami ruch na planszach zamiera zupełnie, by po kilku minutach w wierze akcji przyspieszyć tempo do maksimum. Rysunki są wykonane z niezwykłą dbałością, bogate w niezliczoną ilość odcieni, których nie potrafię nawet nazwać. Na pewno nie było łatwo stworzyć świata, który widzimy na ekranie. Zamieszkująca go fauna i flora niczym nie przypomina ziemskiego ekosystemu. Autorzy musieli dotrzeć do głębi własnej wyobraźni by wydobyć coś takiego.

Sama opowieść jest wciągająca... Do pewnego momentu. Miałem niestety wrażenie, że po 5 latach pracy, twórcy mieli już dość. Zakończenie jest więc zrobione "na szybko": kilkanaście lat z życia bohaterów zobaczymy w 10 minut. Finał nie należy do przemyślanych. Przez to film zupełnie gubi swój rytm, a co za tym idzie, pozostawia wrażenie zawodu.

Prócz tego nie mam żadnych zastrzeżeń. Świetna animacja, godna uwagi nawet widzów na co dzień omijających ten gatunek z daleka.