Świetny, mimo kilku naciąganych lub niedociągniętych elementów. Wbija w fotel, wciąga, zaskakuje i gwarantuje duży ładunek emocjonalny od gniewu po smutek i radość włącznie. Gra aktorska jest tu na wysokim poziomie, na szczególną uwagę zasługuje zaś bezpośredni pojedynek dwóch aktorów, których bardzo cenię: Donalda Sutherlanda i Roberta Carlyle, do którego dochodzi w połowie filmu. Mamy możliwość podziwiać kunszt obu panów w postaci subtelnej, ale jakże wyrazistej gry mimiką, ciałem i głosem, a nawet samym spojrzeniem! Kto wypadł lepiej, trudno rozsądzić... Obraz ten miło się ogląda również za sprawą równie dobrej aktorsko, jak pięknej Laurence Leboeuf (Nadia).
Jest jednak kilka rzeczy w tym filmie do, których można było podejść inaczej, a są to: sposób, w jaki pokazywane jest wykorzystywanie małej amerykanki przez jej porywacza, jak i koniec tej historii (trudno nie odnieść wrażenia, że oba są celowo "wydelikacone" by miękkie serca amerykańskich widzów czasem nie pękły ) natomiast uważam, że ta historia powinna być mimo wszystko przedstawiona bardziej wprost, bardziej "na ostro". Drugą rzeczą jest pojawienie się ojca Nadii w wiadomym miejscu (nie będę spoilerować)- jak dla mnie łatwość, z jaką mu to przyszło jest dość naciągana, nie powiem już o samym tym, że miało to w ogóle miejsce, co oczywiście jest w realu mało prawdopodobne bo to akurat wiele wniosło do produkcji, jednak powinno to być wyreżyserowane trochę inaczej. Na ostatek zostaje mi trzecia kwestia, a mianowicie to, czego tu zabrakło, w czasach gdy młodzi ludzie tak chętnie chodzą do klubów w których leje się alkohol, a narkotyki są na wyciągnięcie ręki, można było stworzyć historię nastolatki która z nowo poznanym chłopakiem w takim właśnie przybytku, zostaje odurzona i porwana, tego mi tu właśnie brakuje. Mimo to uważam, że film jest naprawdę świetny, udowadnia, że niskobudżetówki potrafią zachwycić i mogą być znacznie lepsze od kinowych nic nie wnoszących hitów.