Nie jestem szczególnie romantic i prawdę mówiąc łzy wzruszenia budzi we mnie od lat nieodmiennie czołówka ‘Gwiezdnych Wojen’, a nie romantyczne historie. Na ogół. Co prawda ‘Don Juan de Marco’ nie czyni spustoszenia w moim zapasie higienicznych chusteczek, ale sprawia, że robi mi się przyjemnie ciepło w okolicach serca. Czyli w otrzewnej;-) Gdy nieletni Don Juan, widząc jak satynowa koszulka muska skórę sąsiadki, odkrywa, jak należy dotykać kobietę. Gdy doktor Jack Mickler wzdycha do własnych myśli, obracając w dłoni różę i wprawiając w zdumienie zanurzoną w codzienności żonę. Gdy na pytanie męża o marzenia i pragnienia Marilyn Mickler ze łzami radości oczach odpowiada: ’Myślałam, że nigdy nie zapytasz’. Gdy matka Don Juana, opuszczając gabinet doktora unosi habit i idzie boso po trawie. Ten film, w którym roi się od chwil romantyczno-sensualnych mgnień i rozbłysków, dzięki oryginalnej transformacji znanej przecież powszechnie historii Don Juana, brzmi melodią prawdziwych uczuć. Nie ma tu ani grama taniego sentymentalizmu, a ponadto historia nasycona jest jeszcze ciepłym humorem, który rodzi się w zetknięciu metod psychiatrii z barwnymi opowieściami nieszkodliwego pacjenta. Tu także budzi się wątpliwość czy to Don Juan - czy jakkolwiek ten mężczyzna się nazywa - jest pacjentem, czy może to jednak doktor Mickler potrzebował terapii. W istocie rzeczy ta kwestia staje się zupełnie drugorzędna w obliczu zwycięstwa miłości nad rutyną życia i wyobraźni nad psychoanalizą. Test Roscharcha pokazuje nie to, co widzimy, ale to, co chcemy zobaczyć, dlatego doktor Mickler aka Don Octavio daje sobie z nim spokój.