Jak dla mnie, najlepszym elementem tego filmu była piosenka "Sweet Dreams" w wykonaniu Mansona. Jeśli bowiem chodzi o resztę, to jest słabo. Naprawdę słabo.

Sama fabuła wygląda tak, jakby w wyniku burzy mózgów poplątano kilka różnych pomysłów na scenariusz - żona sprasza gości na przyjęcie, facet sprasza innych, dom się włącza i sam z siebie sprasza (bomba...), potem [SPOILER] okazuje się, że każde z dwojga chce swojego dotychczasowego partnera skasować (nieźle im wyszło to kasowanie - dom musiał użyć swojej czarnej magii, żeby w ogóle coś z tego wyszło; gdyby nie on, żadne by drugiego nie załatwiło). Czy też może oni po prostu na jakimś etapie, z użyciem telepatycznych zdolności, przewidzieli, że dom im zrobi taki numer i postanowili to wykorzystać ad hoc... ech, po prostu szkoda gadać. Po pijaku chyba napisano ten scenariusz.
[KONIEC SPOILERÓW]

Na ostrożną pochwałę zasługuje gra aktorska - szczególnie Geoffreya Rusha. Ostrożną, bowiem obecne w tym filmie postaci są w większości irytujące. Nie jest to jednak wina aktorów, tylko scenarzysty - on to bowiem postanowił wymyślić całą tę, iście irytującą gromadkę. Szczególnie wkurzające były ich ciągłe huśtawki nastrojów.

Ale najbardziej mnie denerwowało w tym filmie mniej więcej to samo, co denerwowało mnie podczas oglądania filmu "Bunkier" - to, że scenarzyści, jeszcze zanim film się na dobre rozkręcił, zapomnieli, że to ma być horror. Do jasnej Anielki, jeśli odpalam sobie HORROR, to co, do ciężkiej cholery, mają mnie obchodzić ludzie i ich trywialne problemy? Podziwianie żałosnej parki, z której każde chce się nawzajem zabić, ma mnie niby przestraszyć? Niech się w łeb stukną - najlepiej obuchem siekiery - kretyni, którzy w taki sposób piszą scenariusze horrorów!

Z powyższym wiąże się jeszcze jedna poważna wada tego filmu - taka, że nie straszy. Sceny opisujące żałosne perypetie i wzajemne intrygi państwa Price dostatecznie rozpraszają i rujnują klimat horroru, zaś elementy typowo horrorowe są, że tak powiem, niewysokich lotów. Szczególnie ta czarna smoła na koniec filmu, która wywołała u mnie tylko reakcję dającą się ująć w onomatopei "zieeeew...". I tu zresztą mieliśmy całkiem bezsensowną scenę w postaci poświęcenia Price'a - przecież to w ogóle nie pasuje do tej postaci.

DnPW jest więc jak dla mnie filmem nudnym, irytującym i kompletnie niestrasznym. Jak dla mnie, 3/10 to i tak za dużo. Jeśli miałbym odpalić ten film ponownie, to chyba tylko po to, aby znowu posłuchać Mansona.