Film stanowczo nie może zdecydować się na konwencję, bierze po trochu z każdego gatunku i miesza nieprzerwanie. Niczym dziecko które miesza w szklance różne barwy po to by uzyskać najbardziej kolorową, świeża, niesamowitą substancję - a wychodzi szara breja.

Elementy horroru to jump scare'y z filmów klasy D (scena w tunelu), lub tani semi-gore (wypadające oczy, nadziewanie ciał na bramy, zombie) - oczywiście wyblaknięte do granic możliwości by czasem przez pomyłkę nie utracić age ratingu. Postacie niesamowicie płytkie (portal gwiazdka i zbliżenie na zaciśniętą pięść, wiara w siebie i przyjaźń siłą ponad wszystko) i nie wzbudzające sympatii, ani zasadniczo żadnych innych uczuć, ich tło historyczne jest podawane od niechcenia, w żaden sposób nie odbija się w ich motywacji czy zachowaniu. Elementów komediowych jest ja na lekarstwo, i sprowadzają się do kąśliwej uwagi o wyglądzie albo przeinaczenia imienia, nawet sarkazm Strange'a gdzieś się zgubił. Wprowadzenie bohaterów z innych światów jest na poziomie Ligii Samobójców - nie mają czasu zaistnieć, dla kogoś kto nie jest marvelowym freakiem pełnią wręcz rolę fillerów, a dla fanów jedyna radość to obserwować jak w mgnieniu oka ginie ktoś kogo kojarzą. Jeśli chodzi o patetyczność jaka wręcz wylewa się z ekranu (matczyna miłość jako cel ostateczny) i grzęźnięcie w sztucznym ciężkim klimacie to udało się przebić nawet Thor: Dark World. Zakończenie natomiast na poziomie Batman vs Superman, podobna sklejka która wywołała falę oklasku dłonią o czoło na sali kinowej. A to wszystko podlane ogromną masą CGI któremu ton nadaje jednooka kałamarnica z początku filmu.

Seans nowego Doktora Strange'a niestety nie był dla mnie synonimem dobrze spędzonego czasu, raczej re-capem wpadek filmowych klap o superbohaterach z ostatnich lat, Mam nadzieje, że kolejna część będzie Strange'owym Ragnarokiem.