Dzieje jednego z najsłynniejszych przestępców w annałach amerykańskiej kryminalistyki, podane przez twórcę "Conana Barbarzyńcy". Film, ze względu na swój lekko "eksploatacyjny" rodowód, z reguły pomijany w zestawieniach gangsterskiej klasyki, co nie do końca jest sprawiedliwym posunięciem. "Bonnie i Clyde" to wprawdzie nie jest, ale nie sposób też nie docenić reżyserskiej sprawności Miliusa oraz intrygującej obsady. Warren Oates w roli tytułowej zagrabia sobie sympatię szelmowskim urokiem podpatrzonym u samego Bogarta (choć, ze zrozumiałych względów, porównywany jest do Fairbanksa). Jako Billie Frechette debiutuje tu Michelle Phillips z "Mamas & the Papas", pośród zbirów z kompanii Dillingera m.in. Harry Dean Stanton i Richard Dreyfuss. Akcja nie zwalnia tempa praktycznie przez cały seans, co niestety odbija się nieco na charakterystyce postaci, zwłaszcza tych na drugim planie. Sekwencje strzelanin zrealizowane zostały w sposób dynamiczny i działają "wybuchowo" nawet dzisiaj. Oglądając, miałem wręcz wrażenie, iż tak właśnie mógłby wyglądać John Dillinger od Sama Peckinpaha, po uprzednim odjęciu bajecznych zabaw z montażem. Groteska i czarny humor sąsiadują tu z paradokumentalnym stylem, nie kłócąc się, a koegzystując w zaskakującej zgodzie, czego dowodem niech będzie postać agenta FBI Purvisa, zawziętego psa gończego z nieodłącznym cygarem w ustach, manierami dżentelmena, nawykami rewolwerowca z Dzikiego Zachodu i misją od samego Boga. W kontekście "stylowości" tego obrazu i jego niewymuszonej nonszalancji, przestaje mi przeszkadzać fakt, że scenariusz często znacznie odbiega od faktów, a psychologia gdzieś umyka. O takich filmach zwykło się właśnie mawiać: to się ogląda!