Oczywiście potwierdzam ale trzeba wiedzieć, że nie każdy doceni dzieło tak wyrafinowane artystycznie i pełne subtelnego humoru a nie prymitywnego ryczenia do jakiego przyzwyczaiły ludzi głupawe sitcomy...

Mi ten film też bardzo się spodobał - również za ciekawe podejście do tematu no i ta końcówka:) ten balans a może bilans:)

Problem w tym, że lżejszy Bergman zawsze oglądany jest przez 'Siódmą pieczęć'. I według tych standardów wychodzi obniżenie poziomu.
A 'Siódma' to jeden z możliwych pomysłów, a nie cały Bergman.

Sama musiałam dać sobie po łapach za takie myślenie. To tak, jakby stwierdzić, że wujek płaczący na pogrzebie nie ma prawa uśmiechnąć się do dzieciaka w wózku.

Film o przewrotnym, ale wyraźnym przesłaniu. Kolejna odsłona bergmanowskiej psychodramy rozgrywającej się między pastorem i jego zoną, którzy są alter ego rodziców reżysera. Fałsz, obłuda, psychiczne dysfunkcje, toksyczny związek. Diagnoza lewicowa stosunków w rodzinie, na czele że stwierdzeniem diabła, że małżeństwo to jego najlepszy wynalazek w istocie służący diabłu. I ta ostateczna karą dla Don Juana: ma wrocic na ziemię i przeżywać tutaj na ziemi tj uprawiać wolną, nieskrepowana uczuciem i małżeństwem milosc. Miłość jedynie cielesną. Duchową ma przeżywać tylko Don Juan i to ma być jego karą. To bardzo trafna diagnoza rezysera, że szatan właśnie do tego dąży by zorganizować tego typu raj na ziemi. Bergman dokonuje tu demaskacji, która dzis nie byłaby już w kinie możliwa. Znajac jego zyciorys i wspomnienia mozna mówić o autodemaskacji. Film trochę nieudany, bo kilka komediowych rozwiązań (kot, diabeł zamkniety w szafie) kłóci się z bynajmniej niekomediową wymową całości i poważnymi pytaniami, jakie Bergman stawia widzom. Wyglad twarzy i mimika szatana z jeczmieniem w oku bardzo przypominają Hannibala Lectera granego przez Anthony'ego Hopkinsa.

Jeszcze jedno. Gdy Don Juan w finałowej scenie wraca za karę na ziemię by uprawiać wolną miłość w ramach tzw. raju na ziemi, ostentacyjnie opuszcza pokój szatana rzucając przez plecy, że to uprawiania tej miłości, czytaj: seksu nie jest Mu potrzebny ani szatan, ani tan drugi, czyli Bóg. To światopoglądowa deklaracje reżysera, który uważał się za ateistę i seksmaniaka. Związek z diabłem dla pozyskania dziwić znany co najmniej od czasów Fausta.