"Po raz pierwszy zobaczyłem ją dzień po tym jak zabiłem po raz pierwszy. Cały przesiąkłem zapachem prochu. Moja dusza też chyba nim pachnie".

Film jest koreański, tyle że wyreżyserował go rozsławiony 'Infernal Affairs' Andraw Lau. W gruncie rzeczy trudno dojść czy 'Daisy' jest wyreżyserowa dobrze czy niedobrze. Nie pozwala na to scenariusz, który jest grafomanią w postaci czystej (patrz cytat). Jego autorem jest Kwak Jae-young, twórca filmów takich jak 'My Sassy Girl', 'Classic' i 'Windstruck'. I o ile rozsławione 'My Sassy Girl' jest rzeczywiście niezłą komedyjką o tyle dwa pozostałe tytuły stanowią przykład zaskakująco (również u nas) popularnej, hurtowo produkowanej koreańskiej odmiany bollywoodzkich produkcji - do bólu naiwnych, idiotycznych, ślicznie fotografowanych romansideł z dodatkami, których fabuła ani na chwilę nie wykracza ponad to czego nie wymyśliłaby czternastolatka. Najgorsze, że tego typu stwierdzenie nie jest żadną złośliwością z mojej strony, ale faktem bezsprzecznym.

Film jest tu stuprocentowym kiczem. Harlequinem. Ona i ich dwóch. Ona jest piękna (gra ją znana z 'My Sassy Girl' Jun Ji-hyun) marzy o wielkiej miłości i maluje obrazy na placu w Amsterdamie. On jest bardzo przystojny, dobrze zbudowany i jest płatnym mordercą, którego dusza przesiąkła zapachem prochu, zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia, wybudował dla niej most/ kładkę (bo było to na wsi) i pozostając cichym wielbicielem przesyła jej kwiaty. Jest jeszcze ten trzeci, który także jest sympatyczny, także niczego sobie a do tego jest agentem interpolu.
Fabuła obfituje w wiele dramatycznych zwrotów akcji...

Podobieństwa do Bollywood w tym przypadku posunięte są do maksimum. Nasycenie barw, kolorowe i modne stroje bohaterów, sceny jak z obrazków, dialogi, melodramatyzm większości sytuacji. Brakuje tylko tańców, chociaż i piosenka się znalazła. I podobnie jak w przypadku hinduskich produkcji ten kicz może w sposób niezamierzony bawić (problem w tym, że tym razem 'usprawiedliwić' go już trudniej). I dlatego całość oceniam aż tak, hmm, wysoko. Mimo że 'Daisy' oglądałem bez znajomych i bez piwa pod ręką śmiałem się często i głośno.