Bo z jednej strony przedstawia coś na wzór takiego opisu:
„Idę z psem na wystawę do galerii sztuki nowoczesnej. - Tu nie wolno z psami - mówi ochroniarz. - To nie jest pies - odpowiadam. - To jest performance. - A, to przepraszam. Idziemy z psem dalej. Oglądamy rzeźbę Smefra centaura. Pół koń, pół Smerf. - Zawsze się zastanawiałem - mówię do psa - komu kibicują centaury w czasie rodeo. - Srać mi się chce - odpowiada pies. - Trzeba było srać przed wejściem. - Wtedy mi się nie chciało. Idziemy dalej. Oglądam jakąś kobietę, która stoi po kolana w basenie z moczem i wykrzykuje alfabet od tyłu. - Z, Y, X - krzyczy. - U, V, W. Mój pies kręci się w kółko i węszy nosem po ziemi. - Fajfus - mówię do niego. - Fajfus, nie sraj tutaj. - Kiedy mnie ciśnie - odpowiada i zaczyna srać na podłogę. Jakiś człowiek podchodzi i przygląda się temu, co wychodzi mojemu psu z dupy. - To jest interesująca propozycja - mówi. Ktoś inny też podchodzi i patrzy. - To jest świeże - mówi. Podchodzi jakaś kobieta z kieliszkiem wina w ręku, cała na czarno. - Odważne - mówi. - Ja państwa bardzo przepraszam - mówię do nich. - Jak się nazywa ta instalacja? - pyta kobieta. - Gówno - odpowiadam, zatykając palcami nos. - Mocne. Ktoś z galerii podchodzi i wtyka w psią srakę tabliczkę z napisem "Gówno, 2015". Podchodzi fotograf i robi zdjęcie. Pojawia się ktoś z kamerą i mikrofonem. Prosi mojego psa o wywiad. - Coż, zawsze kontestowałem opresyjne dla mojego gatunku rozwiązania przestrzenne w środowisku miejskim - mówi mój pies. - A pan jest kuratorem - pyta reporter. - Co pan sądzi o pracy swojego podopiecznego. - Sądzę, że to gówno - odpowiadam. - Brutalnie prawdziwe - mówi kobieta z winem. - Ostentacyjnie szczere - mówi fotograf. - U, T, S - krzyczy kobieta w basenie z moczem.”
A z drugiej strony mówi na temat tego filmu: "To, co jest rajem dla jednych, może być piekłem dla innych". Podejrzewam, że sam pochodząc z tego sportretowanego środowiska dostrzegł, że przedstawił go w ciemnych kolorach, bez perspektyw i wartości, więc przynajmniej komentując relatywizuje.
Pomijam taniec bo tylko środek do przedstawienia czegoś ważniejszego, a tym jest upadek współczesnej kultury, gdzie obsceniczność i dosłowności zastępują przekaz. Pokaż mi jak sikasz na scenie, a wartość sztuki wzrośnie. I druga sprawa, notabene dzisiaj widoczna: Francja chyli się ku upadkowi. Ta Francja wysokiej kultury i sztuki schodzi ze sceny ustępując sikającej performerce. Rolą reżysera powinno być bicie na alarm, a nie chowanie głowy w piasek. I film nie wcale nie jest o wyzwoleniu tylko o zniewoleniu.