Historia w rytmie powolnego, rozgrzanego popołudnia. Oryginalna kreska i styl graficzny, który może mocno decydować o indywidualnej ocenie, mi osobiście się podobał, dobrze wpasowywał się w wizję świata głównego bohatera. Choć kolory potrafią być momentami ostre a świat zbudowany z prostych figur to dla mnie, taki zabieg twórców, odzwierciedlał i podkreślał wizję Haiku, wykorzystywaną tu do komunikacji własnych przeżyć głównego bohatera. Zresztą cała fabuła jest mocno oryginalna: praca w placówce opieki, centrum handlowe, miłosna tęsknota za głosem i utraconymi wspomnieniami, praca influencerki i jej lęki. Wszystko to sprawia, że oglądamy z jednej strony nowoczesną baśń, która z drugiej strony jest odbitą w niecodziennej, ale jednak autentycznej scenerii, możliwą do zaakceptowania rzeczywistością. Minusami filmu są na pewno jego tempo narracji, które nie każdemu przypadnie do gustu, emocje i pragnienia bohaterów często są ukryte i komunikowane niuansami, brak zdecydowania i przyjmowanie defensywnej, unikowej postawy przez głównego bohatera może również razić odbiorcę. Jeśli jednak przyjmiemy, że zmaga się on ze swoją nieśmiałością, niepokojem i lękiem na swój sposób łatwiej dostrzec pozytywny przekaz i rolę przedstawionego uczucia jako formy terapii. Nawet jeśli końcowe sceny filmu i krótka scenka po napisach ekspresyjnie przeczą dotychczasowej postawie bohatera.